หาหลักพักพิง : กลอนคติธรรม(กลอนเจ็ด)
(ล้อกันกับกลอน " หารักพักพิง : กลอนรัก(กลอนเจ็ด)
" ที่ลงเมื่อวานนี้)
๏ โลกนี้ ที่เป็น เช่นกว้างดุจ ไร้จุด สุดให้
สายตาเห็น
ชีวิต คิดคล้าย
ว่ายลำเค็ญ ยากเย็น เข็ญแคบ
แทบขอดทาง
๏ จำกัด ขัดสน บนโลกีย์ มากมี อุปสรรค
หนักกีดขวาง
ปัญหา หลากหลาย
มิวายวาง เคว้งคว้าง ว้างดาย
ในดวงแด
๏ วิถี ชีวัน ที่ตันตีบ เครียดเคร่ง
เร่งรีบ บีบคั้น ; แค่
สิ่งหนึ่ง สิ่งใด
ใจดูแล ช่วยแผ่ ทางเผย
เฉลยประไพ
๏ สายตา มืดมน สับสนทิศ ชีวิต คิดหา แสงไสว
ขับความ มืดปวง
พ้นดวงใจ ส่องไฟ ให้สว่าง
ทางสกาว
๏ น้ำใส ในสินธุ์ ไม่สิ้นสุด น้ำใจ ไม่คุด
ผุดผ่องขาว
น้ำคำ จำนรรจ์
มั่นคงราว น้ำค้าง พร่างพราว
หนาวฤดู
๏ โหยหา หลักแด แลพิงพัก ปกปัก รักษา
อุตส่าห์สู้
ชีวัน ผันผวน
พรวนพันตู ได้อยู่ ทระนง ธำรงไท
๏ เห็นเพียง พุทธธรรม นำสู้โลกย์ สงบสุข สูญโศก วิโยคไส
ศีลธรรม ค้ำจุน
สุนทรใจ มุ่งกรรม์ มั่นไกร
ไม่แคลนคลอน ฯ
๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น