พฤกษ์สณฑ์ คนไซร้
ไม่แตกต่าง : กลอนเจ็ด
๏ เพลา ล่วงเลย ราตรีล้น ดวงดาว
ร่วงหล่น พ้นเพหา(เพหา=เวหา)
ท้องทุ่ง รุ่งสาง
สว่างตา ต้นไม้ ใบหญ้า
ร่าเริงพลัน
๏ ลมหนาว เป่าพัด สะบัดพลอด พฤกษ์พิศ อิดออด
ยอดโยกสั่น
ใบแล้ง แห้งหล่น
ระคนครัน ไพรวัน ลานเหลือง
เรื้องปถพี
๏ พฤกษ์สรรพ ขับไส ใบเสียทิ้ง ผลิใหม่ ให้ยิ่ง
เพื่อสิ่งศรี
ใบใหม่ พรายพรรณ
สะคราญมี พฤกษ์พี พัฒนะ สถาพร
๏ พฤกษ์สณฑ์ คนไซร้ ไม่แตกต่าง สรรค์สร้าง นิสัย
ไว้ซับซ้อน
ที่ชั่ว
ก็มี ดีก็ดร (ดร=พ่วง) บั่นทอน / บันเทิง
เถลิงฤทัย
๏ รู้จัก ละทั่ว ที่ชั่วช้า รู้จัก รักษา กุศลาศัย
(กุศล+อาศัย)
รู้จัก ผลักดัน
สรรประไพ รู้จัก ผลักไส
สาไถยทัน
๏ ชีวา จะได้ ไม่มัวหม่น กมล วิสุทธิ์
วุฒิสรรค์
เหมือนไม้
ใบผลัด ระบัดพรรณ มนัสนันท์ หรรษา
ระเริงเอย ฯ (ระบัด=ผลิใบอ่อน)
๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น