ไม้เอ๋ย ไม้ดอก : กลอนดอกสร้อย
๏ ไม้เอ๋ย ไม้ดอก... ผลิออก เพื่อให้
ได้ยลเห็น
รูปงามงด ชดช้อย
พร้อยเพริศเช่น สิ่งโดดเด่น ชวนชาย
ใคร่เชยชม
๏ ยามแรกแย้ม แจ่มใส จึงได้เด็ด ประสงค์เจตน์ ประดับ
ห้องหับสม
จัดแจงใส่ แจกัน
สรรนิยม อภิรมย์ ชมชื่น
รื่นเริงใจ
๏ เลยล่วงวัน บานเบ่ง เปล่งปลั่งลด สีสันม้วย สวยหมด
มิสดใส
กลีบห่อเหี่ยว ก้านหด
หมดอาลัย ตัดสินใจ ทิ้งขว้าง
มิรั้งรอ
๏ แล้วมองหา มาใหม่ ให้แทนที่ ทำทุกวี่ ทุกวัน
บันเทิงหนอ
ดอกไม้ใหม่ มากมี
พร้อมพลีพอ สนองต่อ ตบแต่ง
แกร่งจำนง
๏ ไม้เอ๋ย ไม้ดอก... ถูกเขาหลอก (ว่า)รูปงาม น้ำคำหลง
อนาคต สด /ไส ?
ไม่พะวง กายปรี่ปลง ลงไป
ให้เชยชิม
๏ เจ้ามีค่า ก็แค่ คู่แจกัน ระหว่างวัน ฉันเฉิด
ชูเพริศพริ้ม
พอล่วงกาล
บาน ->โรย โดยปัจฉิม หัวคดทิ่ม ปริ่มค่า
แค่ปฏิกูล(ปัจฉิม=สุดท้าย)
๏ จงอย่าเป็น ดอกไม้ คอยให้เด็ด เขาดมเสร็จ เฉดฉันท์
สัมพันธ์สูญ
ทิ้งชีวี ที่เหลือ
เพื่อเพิ่มพูน โศกาดูร
สถุลจิต...อนิจจา
๏ จงมุ่งเป็น ดอกไม้ ให้ผลิตผล ใจพิมล
พฤฒิ สิเนหา(พิมล=ไม่มัวหมอง,พฤฒิ=ความเจริญ)
พร้อมเพิ่มพูน
คุณธรรม์ ศีลจรรยา สูงส่งค่า กว่าได้ (เป็น)ไม้ดอกเอย ฯ
๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
กด like.
ตอบลบขอบคุณครับ
ลบ