วัยเยาว์เฝ้าเพียรศึกษา
: กาพย์ฉบัง ๑๖
๏
ลูกสัตว์กัด-เล่นเป็นการ.................ฝึกหัดอาจหาญ
พร้อมพานเผชิญชีวี
๏
พากเพียรเรียนรู้วิธี................กิน-อยู่สู่มี
ปฏิสัมพันธ์ไพรสัณฑ์สม
๏ เก็บงำความรู้อุดม................สิสุขารมณ์
เพาะบ่มประสบการณ์ชาญชัย
๏
ลูกคนหนทางห่างไม่.................ตั้งแต่เยาว์วัย
ต้องไขว่ต้องคว้าหาความรู้
๏
ไปโรงเรียนเพียรพากสู้..................ศึกษาจากครู
วิชาเชิดชูวุฒิฐาน
๏
เล่าเรียนประดาวิชาการ................ฝึกหัดคิด-อ่าน
มุ่งมีงานการอนาคต
๏
เพื่อพัฒนาจะต้องอด-................ทนทานจรรย์จรด
อย่าดื้อถือพยศคดคว้า
๏
เด็กที่ไม่มีปัญญา..................ไม่ชอบวิชา
จะขาดอนาคตสดใส
๏
ครั้นเติบโตเป็นผู้ใหญ่................หางานอะไร ?
เมื่อไร้ปริญญาวิชาการ
๏
ตกระกำลำบากดักดาน.................(ความ)ยากจนผลผลาญ
สุขศานติ์เสื่อมสิ้นถวิลหวัง
๏
จนตรอกชอกช้ำจำบัง................(ถูก)รังเกียจเดียดชัง(จำบัง=ศึก)
จากสังคมโสมมเอย ฯ
๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น