เร่ร่อนไร้บ้าน : กลอนคติชีวิต
๏ ฉันเคย ครองบ้าน.................พักพิง
อยู่นาน หลายปี
บ้านอัน
บัดนี้...........................ไม่มี เพราะแหลก แตกสลาย
แต่ครั้น
กาลก่อน......................ฉันนอน ฉันเล่น เช่นสบาย
บ้านคือ
ร่างกาย.......................จำกราย จากลา อาวรณ์
๏ (ฉัน)ไม่ใช่ ชีวิต...................มีแค่
ดวงจิต คิดอ่าน
ร้างกาย
ไร้บ้าน........................เหลือเพียง วิญญาณ เร่ร่อน
อาศัย
บุญเก่า..........................เอาเป็น ที่ซุก หัวนอน
ทรัพย์กลาด
ชาติก่อน................จรจาก พรากไร้ (จึง)ไม่มี
๏ ผลบุญ สุนทาน....................พอมี อาหาร
ยาไส้
แค่มิ
ขาดไร้.............................ไม่ใช่ เลิศรส สดศรี
(เพราะ)ของที่
เคยให้(ทาน)........มิได้ เต็มใจ ใคร่พลี
หาใช่
ของดี.............................ไม่มี คุณค่า ราคา
๏ รูปลักษณ์ พักตร์พาน..............ดูปาน
ระดับ อัปลักษณ์
เพราะไม่
ใฝ่ฝัก.........................ไม่ปัก ใจใน ศาสนา
ศีลธรรม
ความดี........................ไม่มี เพราะไม่ ศรัทธา
สิ่งที่
บูชา................................ล้วนคือ โลกา ค่านิยม
๏ ไม่รู้
เมื่อไร...........................ถึงครา จะได้ ไปเกิด
มีบ้าน
บรรเจิด...........................ประเสริฐ ไร้ทาง สร้างสม
กรรมที่
เคยก่อ...........................ก็รอ ใช้หนี้ ทวีจม
สถานการณ์
หวานอม..................ขมกลืน ขืนสิ้น วิญญาณฯ
๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น