คือความรักจากพ่อแม่ : กลอนคติสอนใจ
๏ ลูกน้อย กลอยใจ
หทัย(ของ)แม่..............ตั้งแต่ แบเบาะ พ่อแม่หวัง
ให้เจ้า เป็นสุข
อย่าทุกข์ยัง.........................เราต่าง ตั้งใจ ใคร่ดูแล
๏ ครั้นเจ้า คลานเป็น
เล่นขวนขวาย.............กิจกรรม์ อันตราย ปลายเล็บแม้
ต้องเตือน ต้องห้าม
ต้องตามแจ...................เพราะแค่ เผลอไผล อาจวายวาง
๏ เมื่อเดิน วิ่งได้
วัยซุกซน.........................เสียจน ผู้ใหญ่ ใคร่ขัดขวาง
เจ้าไม่ ชอบใจ
ร้องไห้คราง.........................เราต่าง ตรอมตรม ขมขื่นตี
๏ เมื่อเริ่ม วัยรุ่น
วุ่นลำบาก.........................ปากเปียก ปากแฉะ สอนแนะชี้
(เจ้า)อยากรู้
อยากเห็น เช่นโลกีย์.................สุดที่ อัศจรรย์ ดึงดันใจ
๏ ถูกห้าม ถูกปราม
ทำหน้าบึ้ง.....................ตึงๆ ตังๆ ท่าทางใส่
เพราะ(เจ้า)ไม่ รู้เลศ
โลกย์เภทภัย.................โลกีย์ วิสัย ร้ายหลากลวง
๏ ถึงจะ เติบโต เป็นผู้ใหญ่..........................พ่อแม่ แท้ใจ
ยังให้ห่วง
อย่าด่วน
อวดดี ;
เมธีปวง.............................(ยัง)พลั้งล่วง ลุพลาด อนาถพา
๏ ถึงมี ปริญญา
งานอาชีพ...........................อย่ารีบ ทำตาม ความปรารถนา(ทำตามอำเภอใจ)
ยับยั้ง ชั่งใจ
มิไคลคลา.................................สารพัน ปัญหา ย่อมคลาไคล
๏ มโนธรรม สำนึก
ตรองตรึกเข้า....................พ่อแม่ แก่เฒ่า เปล่าอยู่ใกล้
คำวอน สอนเว้า
เฝ้าใส่ใจ..............................หากไม่ เตือนตน จะจนเจียน
๏ ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
บริบท...............................หลักธรรม กำหนด จงจรดเศียร
พาท้น พ้นทุกข์
สุขจำเนียร............................คอยเรียน รู้ค่า สาธุเทอญ ฯ
๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น