เมื่อโลกวิปริต :
กลอนคติเตือนใจ
๏ เกิดพายุ ฤดูร้อน
ก่อนหัวค่ำ................ลมกระหน่ำ คร่ำครวญ ชวนผวา
เมฆสีเทา เข้ากุม
คลุมนภา.....................เสียงสายฟ้า ผ่า-แลบ แทบตกใจ
๏ มิทันไร ไฟฟ้า
ก็มาดับ.......................ความมืดมิด สนิทนับ สิ่งสรรพไม่
นภามี แสงผ่อง
ส่องอำไพ......................บันดาลให้ ได้เห็น ความเป็นจริง
๏ ต้นไม้โดน ลมทึ้ง
รึ้งลากฉุด................กิ่งใบหลุด ร่วงลิ่ว ปลิวว่อนวิ่ง
ฝุ่นดินพุ่ง
ฟุ้งกระจาย เรือนไหวติง............เผลอตัวพิง เสาไว้ ไม่(ให้)โอนเอน
๏ ฝนรินโรย โปรยปราย
ไม่กี่เม็ด............แต่ฤทธิ์เดช แรงลม โถมถาเห็น
พลังพายุ ฤดูร้อน
สะท้อนเป็น.................ธรรมชาติสูญ สมดุลเร้น เซ่นเภทภัย
๏ โดนพายุ ลูกเห็บ
ก็หลายแห่ง.............มีบางแหล่ง ไม่เบา (ขนาด)เท่าไข่ไก่
ทะลุหลังคา บ้านช่อง
ต้องบรรลัย............ผลผลิต เสียหาย พ่ายหมดตัว
๏ ยิ่งนับวัน มหันตภัย
ในธรรมชาติ..........ยิ่งอุบาทว์ รุนแรง แปลงเปลี่ยนทั่ว
(แต่)คนโลภมาก
ทั้งหลาย กลับไม่กลัว....เห็นแก่ตัว ชั่วกล้า หล้าทำลาย
๏ อนาถใจ ประเทศไทย แทบไร้ป่า........อนิจจา
ป่าสงวน ล้วนหดหาย
ถูกบุกรุก ต้นน้ำ
ตามสบาย....................ข้าราชการ ตัวร้าย ช่วยนายทุน
๏ เมื่อป่าสิ้น ดินไม่คลุม
(ย่อม)หมดชุ่มชื้น....ทั่วทั้งพื้น พสุธา ชีวาสุญ
อากาศปรวน รวนแปร
แลชุลมุน...............พายุหมุน-น้ำท่วม อ่วมอรทัย
๏ ธรรมชาติ ทั่วโลกา
วิปริต.....................ทุกชีวิต คิดหนี (ไป)อยู่ที่ไหน ?
ล้วนแต่ต้อง พ้องพาน
มหันตภัย................ปราศจากสุข ทุกข์ไส จวบตายเอย ฯ
๒๓ มีนาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น