ช่วย...ไม่ได้ : กลอนเปล่า
๏ ฉันเห็นเธอ
นอนเกลือกกลิ้ง
ทอดทิ้งกาย
ร่ำไห้ร้องห่ม
ใบหน้า ทุกข์ระทม
หัวใจตรอมตรม แหลกสลาย
๏ ฉันรู้สึก
สงสาร
ต้องการ
ช่วยเธอด้วยหัวใจ
จึงเสนอตัว เข้ามาให้
ยื่นมือออกไป
เพื่อไขว่คว้า
๏ ดึงเธอ
ให้มายืนหยัด
แต่ใยเธอขัด สะบัดขืน
ไม่น้อม ไม่ยอมยืน
ไม่ลุกขึ้น
เขยื้อนขยับ
๏ ทำจิตใจ
จมไหวอ่อน
ปล่อยความคิดคลอน
รอนเลือนลับ
ทำเหมือนไฟ มอดไหม้ดับ
ไม่หวนกลับ อับแสงสี
๏ ชีวิต
ขึ้นอยู่กับจิตใจ
ไร้แรงกาย
หากแรงใจไม่มี
ใจของใคร ใครเล่าที่
บงการจี้
เจ้ากี้เจ้าการ
๏ ใครจะพยุงเธอได้
หากใจเธอ ไม่อาจหาญ
ไม่ยืนหยัด สู้ทัดทาน
ไม่ฝ่าฟัน
ด้วยตัวเธอเอง
๏ หากยัง
ปล่อยตัวเหลวไหล
ไม่แก้ไข
นิสัยเสื่อมเสีย
ไม่ว่าใคร
ย่อมใจเหนื่อยเพลีย
แรงรอนอ่อนเปลี้ย
ปล่อยมือเธอไป ฯ
๑๒ กันยายน ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น