รู้จักปล่อยวาง : กลอนแปด
๏ สายัณห์ยาม ข้ามฟ้า
มาคืนถิ่น................(เมื่อ)ไม่ได้ยิน สำเนียง เสียงปักษา
คือสัญญาณ ย้ำจิต
ยามนิทรา.....................ใกล้เข้ามา บรรจบ (จง)สงบใจ
๏ ลมสะบัด พัดโกรก
เรือนโยกสั่น...............คืนเหมันต์ ข้างแรม ฟ้าแจ่มใส
ดาริกา ปรากฏ
หมดจดไกล.........................งามพิไล ในจิต ก่อนนิทรา
๏ เพียงแค่ได้ หลับเอน
ก็เป็นสุข.................เมื่อฤดี มิขลุก ผูกปัญหา
หยุดทะยาน อยากไร้
ในชีวา.......................มองชะตา มาสู่ ฤดูเพียง
๏ ความสุขต้อง ท่องหาย
ในที่สุด................อย่าไปอยาก ยื้อยุด อุตส่าห์เยี่ยง
ความทุกข์ยาก จากไกล
ไม่เอนเอียง.............หาได้อยู่ คู่เคียง อย่าเกี่ยงงอน
๏ (ความ)ไม่ยึดมั่น ถือมั่น
บันดาลจิต............เหมือนพิชิต ปัญหา อดิศร
ความทะยาน
อยากน้อย=พร้อยเพริศพร..........เป็นสุขง่าย
คลายร้อน ผ่อนลนลาน
๏ มองอดีต บรรพชน
พ้นผ่านมา...................พิจารณา ประจักษ์ เป็นหลักฐาน
มหาราช-ปราชญา-ชนสามานย์ฯลฯ................ต่างอยู่ได้
ไม่นาน ย่อมบรรลัย
๏ ลาภ-ยศ-ศักดิ์-สรรเสริญ
เพลิดเพลินอยาก...ล้วนต้องพราก จากลา หมดหาไม่
กิจกรรม สัมพันธ์
บันเทิงใจ...........................ต้องสิ้นสุด หยุดไป ณ ปลายทาง
๏ โลกที่นับ สับสน
อลหม่าน.........................เปรียบแผ่นดิน ถิ่นฐาน อันเวิ้งว้าง
หากรู้คิด รู้คอย
รู้ปล่อยวาง............................จะอยู่อย่าง สุขสันติ์ นิรันดร์เอย ฯ
๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น