ชีวิตคือละคร: โคลงสี่สุภาพ
๑. กลางวันเวียนขยับเยื้อง.................ยาวนาน
อาทิตย์อัศดงดาล...........................เคลื่อนคล้อย
คือรอยต่อฤดูกาล...........................บรรจบ
หนาวค่อยหลบทีละน้อย...................ส่วนร้อนคืบคลาน
ฯ
๒. ลนลานกระเล็นร้อง......................ไวๆ
เสมือนตระหนกตกใจ.......................ตื่นเต้น
กลาง(ต้น)ตะขบดื่นใบ......................ผลแก่
แลหาหลบตาเร้น.............................แต่เพี้ยงเสียงผริต
ฯ(ผริต=แผ่ไป)
๓.
อาทิตย์ยังคงขึ้น...........................ตรงเวลา
อายุคนจลชรา.................................ยากรั้ง
สอดรับกับชะตา...............................ปรากฏ
บทเวร(กรรม)เป็นอยู่ยั้ง.....................เฉกคล้ายการละคร
ฯ
๔.
บางตอนดูเริงรื้น...........................ดำรง
บางตอนทุกข์ยากยง.........................ยิ่งแล้
ตรึงไตรใจประจง..............................ยึดติด(ไตร=ไกร)
ชีวิตคือตนแท้..................................คิดล้ำคำนึง
ฯ
๕.
จึงจำหนับจับจ้อง..........................ปรารถนา(จำหนับ=จับไว้แน่น)
ตอบสนองตรองอุรา..........................ขับข้อง
สรรพสิ่งแสวงหา..............................หวงเก็บ
เสพสุขสนุกต้อง...............................รักษ์ไว้แต่ตน
ฯ
๖.
จนจำเนียนจิตกล้า.........................สาไถย
เบียดเบียนใครต่อใคร........................ชั่วช้า
มาดมั่นมิหวั่นไหว.............................ทุจริต
เห็นผิดเป็นคุณ
;
หน้า.......................ตาส้องผ่องใส ฯ
๗.
ในเมื่อฉากสุดท้าย........................มาถึง
ร่างกายไม่อาจ
รึง.............................อยู่ได้
ทุกสิ่งพรากจากพึง............................ยุติ
ชีวีที่ลับไร้.......................................สอดคล้องการละคร
ฯ
๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น