คบพาล ขานทุกข์ : กลอนคติสอนใจ
(ฉันทลักษณ์ที่ผมคิดประดิษฐ์ขึ้นเอง)
๏ หลังพา ยุฝน................สถล กล่นกลีบ
บุษบา(สถล=ที่ดอน)
ดอกราช
พฤกษา...............จากต้น หล่นมา ประดิน
แปดเปื้อน
เปียกปอน..........อ่อนพับ ไปกับ กระสินธุ์
หยาดพิ
รุณริน...................ปลดปลง ส่งสิ้น วิญญาณ
๏ ดินชุ่ม ลุ่มฉ่ำ.................หลังตรำ
ร่ำแล้ง แห้งทอด
สายชล
ก้นขอด..................ยังขอด ตลอด ละหาน
พายุ
ฤดูร้อน.......................ไม่พอ ป้อนน้ำ ฉ่ำนาน
พรุ่งนี้
คงพาน.....................สายธาร คลื่นร้อน ซ้อนรน
๏ เหมือนคบ คนพาล...........สำราญ ชั่วคราว
ราวครู่
ทุกข์ขื่น
ยืนอยู่....................ดั่งร้อน ฤดู พรูฝน
เดี๋ยวก็
คืนกลับ....................ร้อนรับ นับเดือน เยือนยล
ชีวี
มืดมน...........................เพราะผล คนพาล มารมี
๏ มีเงิน แล้วไง ?.................หากนิ สัยใจ
เป็นพาล
ยากสบ
พบศานติ์..................มนพาล มลาน สุขี(มลาน=เศร้า,หมอง)
ไม่รู้
จับจ่าย..........................เงินหลาย กลายน้อย ทุกที
ไม่หา
ทวี.............................มากมี ก็หมด อดออม
๏ ยิ่งตน=คนพาล..................ยิ่งลาญ
ประโยชน์ หมดสิ้น
ไม่ต่าง
ผืนดิน........................ปราศสิน ธุไพร รายล้อม
เดือดแดด
แผดเผา..................ร้อนเร่า ระทม กรมกรอม
ทุกข์รุม
สุมล้อม......................ภัยพร้อม เภทพร่ำ ทำลาย ฯ
๒๙ เมษายน ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น