โลกร้อน..ย้อนคืนคน : กลอนคติเตือนใจ
๏ รัตติกาล ผันกราย อาลัยลับ สกุณสรรพ ขับร้อง
เพรียกพร้องเสียง
สดุดี ทิวา อรุณเรียง กังวานเกรียง ก้องป่า
พนาลัย
๏ รองระวี คลี่ขจาย ไปทั่วหล้า แดดแผดจ้า ระอุ ปะทุไส
ธรณี ภาคอีสาน
ร้อนปานไฟ หยาดฝนไร้ ไปแต่ตั้ง
กลางฤดู
๏ โอ้กระไร ไม่ทัน สิ้นพรรษา สายธารา แห้งผาก
ลำบากสู่
น้ำกินไร้ น้ำใช้หมด
อดอยากกรู ความเป็นอยู่ ขัดสน
กระวนกระวาย
๏ กว่าจะถึง หน้าฝน จนปีหน้า อาจเป็นห้า/หกเดือน
เลือนรางหลาย
สิ้นอู่ข้าว อู่น้ำ
ค้ำจุนกาย อาจอดตาย/ย้ายถิ่น
ชีวินจร
๏ เหตุจากการ บั่นไม้ ทำลายป่า ฯลฯ แสวงหา " สนองอยาก" ที่หลากหลอน
ทำลาย ธรรมชาติ
ทรัพยากร สภาวะ โลกร้อน
ย้อนผลคืน
๏ ปัจจุบัน นั้นสาย เกินไปแล้ว หากใจแกล้ว แน่วแน่
พอแก้ขืน
แต่ถ้ายัง พรั่งหาญ
ผลาญโลกรื่น อนาคต สลดสะอื้น
ยากฝืนเอย ฯ
๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น