กาพย์ยานี ๑๑ : เวลา ของ หัวใจ
ที่รักจ๋า...ได้เวลา สนทนา ประสาหัวใจ
รักเธอ รักไฉน เกินจะบรรยาย ให้เบาๆ
กลางคืน ก็ตื่นฝัน กลางวัน หรือก็หมั่นเฝ้า
ยามใด ไม่คลายเข้า เอาใจ ไม่เคยสิ้นสุญ
คิดถึง แต่เพียงเธอ เสมอมา ไม่อาดุร
หัวใจ ให้อบอุ่น เหมือนโลกหมุน รอบเรามี
ความรัก ของเราสอง ดั่งทองทา อัญมณี
คืนค่ำ ยามราตรี ปริประกาย ฉายแวววาว
ประดับ รับชีวิต วิจิตร งดงามพร่ำพราว
สุกใส ไสวสกาว ทำเอา ดาวเลือนเดือนรอน
รู้ไหม หัวใจฉัน ทุกครัน ก่อนหัวถึงหมอน
ไม่หลับ ขับตานอน หากไม่ย้อน คิดถึงเธอ
ก่อนนอน ก็คิดถึง ตื่นนอนรำพึง ซึ้งเพ้อ
ห่วงใย ใคร่จะเจอ อารมณ์เอ่อล้น ท้นใจ
อยากอยู่ เพื่อดูแล ไม่แม้ แต่จะห่างไกล
แม้นจะ สุดวิสัย จะฝืนให้ ได้ชิดกัน
ขอฝาก สลักอักษร เปิดบัญชร ป้อนรักฉัน
บรรจง ตรงชีวัน ประจักษ์พยาน ปันรักจริง
หวังว่า เธอจะรู้ เอ็นดู อยู่เยี่ยงรักยิ่ง
มอบใจ ให้พักพิง แอบแนบอิง ยิ่งอุรา
เก็บรัก เราเอาไว้ เติบใหญ่ พิทักษ์รักษา
มิให้ ร่วงโรยรา งามสง่า เลอค่าวิไล
พิสูจน์ หัวใจภักดิ์ สวมรัก ฝักแน่นแฟ้นไว้
จวบจน พ้นวันวัย จะไม่ เปลี่ยนไป ใดเอย ฯ
๗ เมษายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น