กาพย์ยานี ๑๑ : เฉกสัตว์ เดรัจฉาน
เมฆขาว พราวแผ่ผืน ดูคล้ายคลื่น สาดฝืนฝั่ง
ฟองฟู พรูพลัง ซัดหาดฟ้า มิอาทร
ดวงจันทร์ ใกล้วันเพ็ญ ดูกลมเด่น เป็นลูกบอลล์
สว่าง กระจ่างจร ลอยเหนือเมฆ ดั่งเสกมา
รวมเป็น บอลล์เล่นคลื่น ยินเสียงครืน...ครืน...ลั่นฟ้า
เมฆฝน โผนพลา อสุนีบาต ฟาดขาดครัน
พิกุล พรั่งพูนผล สีแสดล้น ร่วงหล่นผลัน
เนียนนวล ชวนกินกัน แต่ไร้กลิ่น ลิ้นระคาย
หยาดฝน ค่อยหล่นริน รดผืนดิน สิ้นแห้งหาย
รอยหยด รดลามลาย สะสมสั่ง หลั่งชลธาร
ดูฝน ดลดั่งก่อน ใจคนด่อน ย้อนสันดาน
ศีลธรรม ทรามเสื่อมซาน ทำตามใจ ไร้สำนึก
เฉกสัตว์ เดรัจฉาน กรรมสามาญย์ รั้นรู้สึก
โสมม อารมณ์คึก ไม่รู้ ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
ดูใจ ให้เบื่อชน ดูสายฝน พิมลศรี
ดูดาย ไม่พาที ดูวิปัส...สนาธรรม ฯ
๑๗ เมษายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น