กลอนรัก(กลอนแปด) : เวลา ของ หัวใจ
ที่รักจ๋า... ได้เวลา สนทนา ประสาหัวใจ
รักแต่เธอ รักยิ่งนัก รักไฉน เกินกว่าจะ บรรยาย ให้เบาๆ
ตกกลางคืน ก็ตื่น ขึ้นมาฝัน ตอนกลางวัน หรือก็หมั่น ขยันเฝ้า
ไม่เลือกยาม ทำไฉน โอ้ใจเรา ช่างรุมเร้า เอาแต่ใจ ไม่อาดุลย์
พอลืมตา แต่ใจหา ละลืมเธอ คิดถึงเสมอ ชัดชิน ไม่สิ้นสุญ
คิดถึงเธอ ยามใด ใจอบอุ่น เหมือนโลกหมุน อยู่ข้าง ร่างสองพราว
รักเราสอง ดั่งทอง นองมณี ยามราตรี มีประกาย ไปทั่วหาว
ส่องรังสี มิแพ้ แม้หมู่ดาว สุกสกาว พราวพร่าง ข้างดวงเดือน
รักประดับ จับใจ ให้วิจิตร นิรมิต พิสดาร สวรรค์เหมือน
แม้นสิ้นแรง แสงทิวา หาลางเลือน ไม่คล้อยเคลื่อน ดุจรัชนี ที่เคลื่อนคลอน
รู้หรือไม่ ใจของฉัน รัญจวนจิต คะนึงนิจ ก่อนล้มตัว หัวถึงหมอน
ตาไม่หลับ จับภาพเธอ ละเมอนอน โปรดอาทร เอื้ออ่อนจิต คิดถึงกัน
ก่อนจะตื่น คืนสติ มีเธอตรึก ย้อนรำลึก ผนึกแน่น เป็นแก่นสรรค์
ทำให้ฉัน ชื่นซ่านสุข ทุกคืนวัน ไม่ละหัน มานห่วงหา เอื้ออาทร
อยากจะอยู่ ดูแล ไม่แม้ห่าง ทำทุกอย่าง จริงใจ ไม่หลอกหลอน
เพียงเธออยู่ คู่เคียง ไม่เกี่ยงงอน เป็นอาภรณ์ จิตเจียร ไม่เปลี่ยนใจ
ขอฝากคำ พร่ำกลอน อักษรรัก ให้ประจักษ์ รักนี้ มิเคลื่่อนไข
ขอรักเธอ รักแท้ แน่ฤทัย รักคนดี มิแหนงหน่าย ตราบวัยวาร ฯ
๖ เมษายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น