กลอนแปด : ค่อย ๆ รัก
แรม ๕ ค่ำ เดือน ๕ เช้าฟ้าใส แต่ไฉน บ่ายคล้อย ฟ้าพร้อยฝน
ลมแชรง แพลงพัด สะบัดพล นภาหม่น พ่นเมฆ วิเวกวาย
ฟ้าคำราม ครามโครม โหมระทึก พายุคึก ฮึกเหิม เสริมเสียหาย
หลังคาปลิว ริ้วหลุด ฉุดกระจาย ก้านกิ่งหาย ไม้หัก ปักลงดิน
ฝนกระหน่ำ ซ้ำครืน ดุจคลื่นซัด ฝอยฝนฟัด พัดสาด ตวาดสินธุ์
ห้วยระแหง แล้งรื้น ฟื้นชีวิน ทั่วนคินทร์ ยินซ่า น่าสะพึง(นคินทร์=เขาใหญ่)
น้ำฝนหลั่ง สั่งสม จมท่วมหิน ร่วมไหลริน ถิ่นทุ่ม ลุ่มราบถึง
เป็นลำธาร น้อยน้อย ร้อยรวมบึง ใคร่คะนึง ตรึงจิต พิศเลศนัย
เสมือนการ กระทำ กรรมเล็กน้อย ทำบ่อยๆ ค่อยติด เป็นนิสสัย
ทำความดี เป็นคนดี มีโชคชัย ทำสาไถย ใจหยาบ ทุกข์บาปยำ
เสมือนรัก สองเรา เฝ้าถนอม ค่อยๆน้อม พร้อมใจ ไม่ถลำ
ทีละน้อย คอยรัก พิทักษ์จำ ให้ชุ่มฉ่ำ อำไพ ไม่แห้งแตก
ฤดูกาล ผันเวียน แปลกเปลี่ยนไป ทว่าใจ เรานี้ มิเปลี่ยนแปลก
ยังรักกัน หวานใจ คล้ายครั้งแรก ที่รักแทรก แหวกล่วง ถึงทรวงใน ฯ
๒๓ เมษายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น