ปลดปล่อยสัจธรรมจากความตาย :
กลอนไร้ฉันทลักษณ์
๏ ความสุข
ถูกต้องฤทัย หลังใบไม้ผลิ
มิทันไร
ก็หลุดลอยไป ก่อนใบไม้ร่วง
ความทรงจำ
จัดลำดับ ประทับทรวง
ดุจดวง
ประทีป วิบวับ...วาย
๏ ความสมปรารถนา
มาดลให้ หัวใจกระเพื่อม
ไม่นาน
ความรู้สึกอิ่ม-เต็มปริ่ม ก็เสื่อมสลาย
เสมือนอาหารมื้อเช้า(ในท้อง)
พอล่วงเข้า เพลาบ่าย
ถูกแทนที่
ด้วยความระหาย กระวายกระวน
๏ ความอยากเป็น
อยากมี อยากได้ ไม่มีที่สิ้นสุด
จนกว่าหทัยจะหยุด รนดิ้น ; หลุดพ้น
จากความโง่เขลา
เมามัว หลงตัวตน
ทุรนทุราย
หมายมั่น ต้องการครอบครอง(เป็นเจ้าของสิ่งต่างๆ)
๏ ความยินดี
ที่ได้ทาน ต่อการให้
ความเต็มใจเสียสละ
จะขจัด ความคับข้อง
มี(นิสัย)ปกติชอบแบ่งปัน
ช่วยบรรเทา ความโฉดเขลาลำพอง
ปิดป้อง
การสร้างความต้องการ อันมากมาย
๏ การเข้าใจ
ในความ "ไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน"(อนัตตา)
เพียงพอต่อเหตุผล
ที่จะไม่ต้องรอจน ทนถึงวันสุดท้าย
ปลดปล่อย
สัจธรรม จากความตาย
ก่อนจะหมด
ลมหายใจ และไร้ความทรงจำฯ
๘
พฤษภาคม ๒๕๖๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น