ลูก-หลาน ต้องการการสั่งสอน :
กลอนเจ็ด
๏ ลูกแมว กำพร้า
ที่ข้าฯช่วย...............อยู่ด้วย ดูแล แดสงสาร
ไม่มี พี่น้อง
พ้องวงศ์วาน.....................เพื่อบ้าน บิดร และมารดา
๏ ซนเล่น เป็นทั่ว
อยู่ตัวเดียว..............วิ่งเที่ยว ใจมาด ตามปรารถนา
ไม่รู้ จักสลด
กลัวรถรา........................ไม่รู้ จักหมา คือฆาตกรฯลฯ
๏ ชวนให้ ฉุกคิด
ชีวิตคน....................มองยล ไม่ต่าง ต้องสั่งสอน
วิธี ธำรง
พงศกร................................แต่อ้อน แต่ออก บอกลูกเยาว์
๏ สอนลูก สอนหลาน การ(ดำรง)ชีวิต....ปรัชญา
ภาษิต ปลิดความเขลา
หลักการ ครองตน
ไม่มลเมา.................การเข้า สังคม โสมมมี
๏ สอนความ คล่องขบ ประสบการณ์.......เชี่ยวชาญ
ประเสริฐ เลิศวิถี
อยู่รอด ปลอดภัย
ในปัถพี.....................โลกีย์ วิสัย ไม่หลงเพลิน
๏ รู้จัก เลือกทาง
เลือกวางตัว................ดี-ชั่ว-ถูก-ผิด ไม่พิศเผิน
อกุศล บาปกรรม
ไม่กล้ำเกิน..................ศีลธรรม จำเริญ จงเพลินใจ
๏ เห็นความ สำคัญ การศึกษา................สห
วิทยา ต้องหาไว้
วิเคราะห์ วิจารณ์
ข่าวสารไคล.................เท่าทัน การณ์ไกล ทั้งร้าย-ดี
๏ แล้วจะ ประสบ
พานพบสุข..................สนุกสนาน กระมล บนโลกนี้
แล้วจะ พ้นภัย
มากมายพี........................ชีวี ก้าวหน้า สถาพรฯ
๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น