ดอกหญ้า : กลอนดอกสร้อย
๏ ดอกเอ๋ย
ดอกหญ้า.............................มิได้ เกิดมา ต่ำช้าฉล
ที่แท้ แค่ตาม
คำพูดคน..........................แยกยล ดอกหญ้า ไร้ค่ามี
๏ หากใน ลำนำ
แห่งธรรมชาติ.................ดอกหญ้า สะอาด ดารดาษสี
ประดับ ประดา
โลกาดี............................ทั่วทุก สถานที่ สิแบ่งปัน
๏ เกิดง่าย อยู่ง่าย
ไม่ยุ่งยาก.....................แพร่หลาย ไพรหลาก เพียรพากสรรค์
ชูยอด ทอดแทง
แสงตะวัน......................อย่างมิ พรึงพรั่น มั่นแกร่งไกร
๏ ลมท้า ประจญ
สายฝนสาด.....................อากาศ ปรวนแปร แลสู้ไหว
ภุมริน บินว่อน
เกสรไช............................ปล่อยให้ ไม่หวง สุขดวงแด
๏ คนใด ใครดู
ดุจดอกหญ้า.......................ไร้ค่า อย่าสน คนค่อนแคะ
คุณงาม ความดี
มิซวนแซ.........................ต่ำทราม ตามแต่ แค่(คำ)นินทา
๏ คนไม่ เลิศล้ำ
โดยกำเนิด........................ประเสริฐ ปรากฏ เกินยศฐาน์
มิได้ สูงส่ง
เพราะพงศ์พา..........................ทรัพยา หาหนุน คุณค่าใคร
๏ ทักษะ (ความ)สามารถ
ชูชาติเชิด..............ล้ำเลิศ ความคิด-จิต-นิสัย
ศีลธรรม ค้ำคง
จรรโลงใจ..........................(มี)ผลงาน ยิ่งใหญ่ ไขค่าคุณ
๏ ประโยชน์ สร้างสรรค์
แบ่งปันโลก...............ชุ่มโชก น้ำใจ ไหลเนื่องหนุน
ย่อมมี
ชีวิต วิจิตรจุน..................................พิบุล สุนทร บวรเอยฯ(พิบุล=กว้างขวาง,มาก)
๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น