ห่วงสวย : กลอนเจ็ด
๏ ห่วงสวย..........................................สำอาง สำรวย ด้วยตัณหา
เยี่ยงสิ่ง
ยิ่งใหญ่ ในชีวา..........................ยิ่งกว่า นานา สาระใด
๏ ต้องตบ
แต่งหน้า-ตา-ผม-ปากฯลฯ.........อยากให้ คนมอง จ้องพิสมัย
อยากงาม
อะเคื้อ เหนือใครๆ....................อยากจน (สามารถ)ยลใจ ผ่านสายตา
๏ ก่อนไป โรงเรียน
พากเพียรแต่ง.............ผัดแป้ง เมคอัพ ขับใบหน้า
เพิ่มความ
มั่นใจ ให้อุรา...........................ส่วนการ ศึกษา หาใส่ใจ
๏ เกรดต่ำ (เรื่อง)ธรรมดา
อย่าไปถือ...........แลคือ เลขคณิต คิดผิดได้
ความสวย
คือสิ่ง ต้องจริงใจ......................ไม่สวย จะไม่ ไปโรงเรียน
๏ ทำการ ทำงาน
ทำปานเล่น.....................ทำเป็น นางแบบ ;แทบขีดเขียน
เหมือนคน
ไม่ผ่าน การพากเพียร.................กระเสียร ศึกษา ปัญญาทราม(กระเสียร=ฝืดเคือง)
๏ แต่งเนื้อ แต่งตัว หาผัว;ติด(นิสัย)..............ราคะ จริต ความคิดพล่าม
วิตก วกวน
อกุศลกาม................................ด้วยความ ละโมบ โลภมากมาย
๏ มีลูก ซุกห่วง
(แต่)ซวดทรวงอก.................ตระหนก นมหย่อน ยานห่อนหาย
ให้(ลูก)กิน
นมผง คงไม่ตาย.........................ลูกโต (จึง)เหมือนควาย ไม่รักดี
๏ การบ้าน การเรือน
กระเทือนขวัญ...............เกียจคร้าน มันหมด สลดหนี
เสริมสวย-ช็อปปิ้ง
ยิ่งชีวี...............................ศัลยกรรม ทุกที่ มิขลาดกลัว
๏ ใครได้ เป็นเมีย ละเหี่ยจิต........................คิดผิด คิดใหม่ อย่าหมายชั่ว
(คน)ห่วงสวย
ห่วยแสน แหนเมามัว................ไร้หัว คิดเห็น ลำเค็ญเอยฯ
๓๑ พฤษภาคม
๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น