การมีเมตตา-การให้อภัย
: กาพย์สุรางคนางค์๒๘
๏ ..................................การให้
อภัย
คือการ
ที่ใจ......................ไม่คิด เคียดแค้น
พยาบาท
ปราศปลอด..........ตลอดจินต์ ดินแดน
ใจพิสุทธิ์
ผุดแสน...............แม้นตะวัน จันทร
๏ ...................................มิใช่
ป่ายปลง
โทษละ
ประสงค์.................อย่าหลง ลวงสอน
สัตว์ย่อม
เรียนรู้..................ฝังสู่ อุทร
ทำชั่ว(แล้ว)
เดือดร้อน.........กลับย้อน คืนตน
๏ ....................................อภัยให้
(โดย)ไม่คิด
สกัด
ปัจจามิตร...................ปิดทาง ห่างหน
(การ)เปิดช่อง
ป้องเขา.........ทำ(ร้าย)เรา อับจน
(คือ)อวิชชา
กระมล..............ของคน สติทราม
๏ .....................................การมี
เมตตา
มิใช่
ให้ประดา......................พาลา แพร่หลาม
ปล่อยมี
อิสระ.......................ที่จะ กระทำความ
ชั่วช้า
พยายาม.....................ตามอำ เภอใจ
๏
......................................มีมนุษ (ษะ)ยธรรม
เลื่อนลอย
ถ้อยคำ..................กล้ำเกิน เหลวไหล
ทุเลา
ลงโทษ........................โจทก์จง อภัย
ปล่อยจำ
เลยไป.....................ไร้สาระ สิ้นดี
๏
.......................................ระบาด อาชญา
เลือดเย็น
เข่นฆ่า.....................เพราะโมหะ วิถี
ให้ท้าย
ชนโฉด.......................โปรดความ อัปรีย์
เดือดร้อน
คนดี........................เสี่ยงชีวี นิภาฯ(นิภา=เทียม,เสมอ)
๑ พฤษภาคม
๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น