ความสูญเสีย=ธรรมชาติของชีวิต : กลอนคติชีวิต
๏ รอบต้นคูน บูรณ์หลาย
ล้นใบหล่น.............(ส่วน)กิ่งก้านกล่น ดอกย้อย ห้อยระย้า
สีเหลืองอ่อน ผ่อนคลาย
ร้อนไคลคลา...........ดลมีนาฯ เมษาฯ น่าอัศจรรย์
๏ กลางเมษาฯ ดอกบาน
ดาลเต็มที่..............ก่อนถ้อยที ร่วงหล่น จนสิ้นสรรค์
สีเหลืองครา หน้าร้อน
จรจรัล.......................ค่อยแปรผัน เป็นฝัก ประจักษ์ตา
๏ ใบขจี สีเขียว
ปราดเปรียวผลิ....................ตามวิถี ธรรมชาติ ปรารถนา
ฤดูกาล ลานผวน
ล้วนนำพา..........................ปวงพฤกษา ประพฤติกรรม ตามครรลอง
๏ ชะตาพรำ นำพา
ชีวาให้...........................เป็น-มี-ได้ ประสบ พบสนอง
วิบากกรรม นำพราก
จากสิ่งครอง...................ทุกคนต้อง เป็นไป ไม่ต่างกัน
๏ หาใช่แค่ เงินทอง
ของภายนอก.................เท่านั้นดอก ที่ได้ แล้วกลายผัน
แม้ร่างกาย-ชีวิต
ที่ติดพัน..............................ยลสักวัน ย่อมไร้ มิใช่เรา
๏ สรรพสิ่ง ทั้งปวง=ภาพลวงตา....................ลวงกิเลส ตัณหา ปัญญาเขลา
กระตุ้นจิต
คิดใคร่ ใจมัวเมา...........................อารมณ์เร้า ปริเยศ เวทนา(ปริเยศ=ที่รัก)
๏ ความสูญเสีย=ธรรมชาติ
ของชีวิต...............คลายยึดติด คิดเห็น เร้นปัญหา
สิ่งใดที่ ควรมี-ได้
(ย่อม)มิไคลคลา..................ทุกสิ่งที่ (เคย)มีมา ล้วนคลาไคล
๏ มีลาภย่อม->เสื่อมลาภ
สรรพสิทธิ์...............คือโลกธรรม สัมฤทธิ์ สถิตใส
เปิดปัญญา จะเห็นแจ้ง
แสงอำไพ....................หยุดหวั่นไหว ได้-เสีย เจียรนัยเอย ฯ
๑๕ เมษายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น