กลอนธรรมะ กลอนคติชีวิต กลอนคติเตือนใจ กลอนคติสอนใจ กลอนสุภาษิต บทความจรรโลงใจ

ผลงานของชายคนหนึ่งซึ่งนอกจากตามหลักสูตรของโรงเรียนแล้ว ต้องเรียนรู้ศึกษาหาความรู้เอง ทั้งหลักธรรมและการประพันธ์ ชอบคิด-วิเคราะห์-สรุปบทเรียนใหม่เป็นประจำ แล้วบันทึกไว้เป็นบทกวีเพราะมิเช่นนั้นจะลืมบทเรียนเก่า คิดว่าน่าจะมีประโยชน์กับคนอื่นบ้าง จึงโพสต์สู่สื่อสาธารณะ

ยินดีต้อนรับ อาคันตุกะ ทุกท่าน

สมัคร Blogger.com ตั้งแต่ยังเป็นเว็ปอิสระ ต้องสร้างรหัสผ่าน แต่ตอนนั้นเพิ่งหัดใช้คอมพิวเตอร์จึงทำผิดพลาดตอนสร้างรหัส ทำให้บล็อก avijjabhikkhu เข้าไม่ได้ ต้องสร้างบล็อกใหม่ใช้ชื่อใหม่ จากคำว่า bhikkhu เป็น pikkhu แทน

ด้วยข้อจำกัดด้านเวลา-ข้อมูล-สติปัญญา-ความรู้ความสามารถ-ความรีบเร่ง ทำให้เกิดความผิดพลาดได้ ผู้เขียนขออภัยเป็นอย่างยิ่ง และขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำเพื่อการแก้ไขความผิดพลาด ผู้เขียนไม่สงวนลิขสิทธิ์สำหรับการคัดลอก การนำไปเผยแพร่ที่ไม่ใช่เพื่อการค้า ขอเพียงแต่อย่าแอบอ้างว่าเป็นผลงานของผู้อื่น แต่ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ในผลงานนี้ สำหรับการนำไปเผยแพร่เพื่อการค้าหากำไร

*นักเรียน อย่าลอกเป็นการบ้านไปส่งครูนะครับ เพราะไม่สุจริต ไม่เป็นประโยชน์แก่การพัฒนาความรู้ความสามารถ ดูไว้เป็นตัวอย่างก็พอ
มีอะไรสงสัย ไม่เข้าใจ ต้องการคำอธิบาย ก็ถามมาได้

วันอาทิตย์ที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2557

หมายสูง มุ่งส่ง : กลอนจรรโลงใจ

๏ สายฝน ล้นหลาก จากฟากฟ้า............สู่พื้น พสุธา โลกาศัย(โลกาศัย=โลก+อาศัย)

ชำระ อากาศ สะอาดไกร.......................ชโลม พฤกษ์ใน ไพรพนา

๏ อาบสนาน ก้าน-ใบ เปียกไปหมด........หยาดน้ำ ร่ำหยด รดยอดหญ้า

ล่วงลง สรงดิน ประทินทา.....................ชุ่มชื่น รื่นร่า วนาลี

๏ หยาดน้ำ หยดน้อย ค่อยรวมไหล........มุ่งไป หมายต่ำ ตามวิถี

พัดพา สารพัน สิ่งอันมี.........................ร่วมใน ชลธี มิปรารมภ์

๏ สายน้ำ (ความ)ใสหมด ปรากฏหมอง...ขุ่นคลั่ก หลากของ ล่องผสม

แม่น้ำ ลำธาร ผ่านระดม........................มุ่งจม มหาสมุทร เหมือนสุดทาง

๏ ทว่า วัฏจักร มิพักจบ........................พานพบ สุริยะ แสงสว่าง

น้ำร้อน ระเหย รำเพยพราง....................มุ่งหน้า ฟ้ากว้าง มิหมางเมิน

๏ ทอดทิ้ง สิ่งสรรพ์ อันโสโครก.............วิโยค โลกีย์ ลี้ห่างเหิน

สวรรค์ ชั้นสูง จุ่งจำเริญ........................เลิศล้ำ ดำเนิน เผชิญชัย

๏ ร่วมเหมา เข้ามวล ขบวนเมฆ.............รจเรข เสกฟ้า อดิศัย

ขาวผ่อง ล่องลอย คล้อยลมไคล............ท่องไป ไร้วัน กาลเวลา

๏ หมายสูง มุ่งส่ง จรรโลงจิต................จงปลิด อกุศล พ้นเถิดหนา

ฤดี บริสุทธิ์ ชุติมา...............................อวิสุทธ์ อุตส่าห์ สถาพร ฯ(อวิสุทธ์=มีอิสระ)

๕ มกราคม ๒๕๕๗

กลอนธรรมะ กลอนคติชีวิต กลอนคติเตือนใจ กลอนคติสอนใจ กลอนสุภาษิต บทความจรรโลงใจ

ยินดีต้อนรับ อาคันตุกะ ทุกท่าน

วันอาทิตย์ที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2557

หมายสูง มุ่งส่ง : กลอนจรรโลงใจ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น