หมายสูง มุ่งส่ง : กลอนจรรโลงใจ
๏ สายฝน ล้นหลาก จากฟากฟ้า............สู่พื้น
พสุธา โลกาศัย(โลกาศัย=โลก+อาศัย)
ชำระ อากาศ
สะอาดไกร.......................ชโลม พฤกษ์ใน ไพรพนา
๏ อาบสนาน ก้าน-ใบ เปียกไปหมด........หยาดน้ำ
ร่ำหยด รดยอดหญ้า
ล่วงลง สรงดิน
ประทินทา.....................ชุ่มชื่น รื่นร่า วนาลี
๏ หยาดน้ำ หยดน้อย ค่อยรวมไหล........มุ่งไป
หมายต่ำ ตามวิถี
พัดพา สารพัน
สิ่งอันมี.........................ร่วมใน ชลธี มิปรารมภ์
๏ สายน้ำ (ความ)ใสหมด ปรากฏหมอง...ขุ่นคลั่ก
หลากของ ล่องผสม
แม่น้ำ ลำธาร
ผ่านระดม........................มุ่งจม มหาสมุทร เหมือนสุดทาง
๏ ทว่า วัฏจักร
มิพักจบ........................พานพบ สุริยะ แสงสว่าง
น้ำร้อน ระเหย
รำเพยพราง....................มุ่งหน้า ฟ้ากว้าง มิหมางเมิน
๏ ทอดทิ้ง สิ่งสรรพ์
อันโสโครก.............วิโยค โลกีย์ ลี้ห่างเหิน
สวรรค์
ชั้นสูง จุ่งจำเริญ........................เลิศล้ำ ดำเนิน เผชิญชัย
๏ ร่วมเหมา เข้ามวล ขบวนเมฆ.............รจเรข
เสกฟ้า อดิศัย
ขาวผ่อง
ล่องลอย คล้อยลมไคล............ท่องไป ไร้วัน กาลเวลา
๏ หมายสูง มุ่งส่ง
จรรโลงจิต................จงปลิด อกุศล พ้นเถิดหนา
ฤดี
บริสุทธิ์ ชุติมา...............................อวิสุทธ์ อุตส่าห์ สถาพร
ฯ(อวิสุทธ์=มีอิสระ)
๕ มกราคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น