แค่รัก..ยังไม่พอ : กลอนเจ็ด
๏ แค่มี ความรัก ยังไม่พอ...............ชีวี
ต้องต่อ สู้แข่งขัน
(ความ)สามารถ
ศาสตร์มี เลี้ยงชีวัน.....รักษ์พงศ์ เผ่าพันธุ์ กันเภทภัย
๏ แค่คำ บอกรัก อย่าปักจิต.............ความคิด
ของคน ล้นสาไถย
เรรวน ปรวนแปร
แลเปลี่ยนไป...........อย่างไม่ จีรัง ไร้ยั่งยืน
๏ (ยาม)รักใคร่ ไมตรี
มีไม่ขาด.........(ยาม)รักคลาย ไร้คลาด อนาถขืน
(ยาม)รักพาน
หวานพร่ำ ทุกค่ำคืน......(ยาม)รักล่ม ขมขื่น ทุกคืนวัน
๏ เลี้ยงดู ตัวเอง รอดหรือไม่
?..........ก่อนคิด รักใคร่ ให้กวดขัน
ศีลธรรม-น้ำใจ-พร้อมให้ปัน...............เป็นสิ่ง
สำคัญ จรรโลงรัก
๏ มั่นคง เข้มแข็ง แกร่งปานใด ?........หัวใจ
ไม่ท้อ ต่ออุปสรรค ?
ธรรมชาติ
ขัดสน ข้นแค้นนัก...............ความรัก มักแพ้ แก่(ความ)ยากจน
๏ ไม่ช่ำ ทำมา
หาเลี้ยงชีพ................ปากกัด ตีนถีบ บีบคั้นท้น
สัญชาต
(ตะ)ญาณ มานของคน...........มองหน ทางใหม่ ทันใดมี
๏ ความรัก (เห็น)มากไซร้
ไม่ศักดิ์สิทธิ์...เพราะจิต ใจสน ฉลบัดสี
ทุจริต คิดโกง
คงฤดี...........................โลกีย์ วิสัย ในปุถุชน
๏ จงรู้ ลึกใน
ใจคนก่อน.....................รีบร้อน ใจรัก จักขัดสน
ศีลธรรม จำรูญ
จุนเจือดล....................ความรัก หลากล้น วิมลเอย ฯ
๑๗ พฤศจิกายน
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น