จงมีตนเป็นที่พึ่ง : กลอนหก
๏ มั่งมี->พี่น้อง
ข้องแวะ............เพื่อนผอง กระแดะ อุปถัมภ์
ระเหิน ระหก
ตกต่ำ....................แม้คำ ทักทาย ไม่มี
๏ มีเงิน เขานับ เป็นน้อง.............มีทอง
พ้องรับ เป็นพี่
เมื่อเงิน
ทองไร้ ไม่มี...................(ความเป็น)น้องพี่ ขี้คร้าน บรรลัย
๏ นี่คือ ธรรมดา มนุษย์...............ไม่มี
พิสุทธิ์ พิสัย
อกุศล มลทิน
ชินใจ....................เสื่อมไส ในศีล จินดา
๏ ต่างคน ต่างจิต ต่างใจ.............เงื่อนไข
ในการ คบหา
ตามความ
มุ่งมาด ศรัทธา.............สติ-ปัญญา-กมล
๏ คนดี มิคบ คนชั่ว.....................คนคด
โปรดพัว พันฉล
คนมี ความเห็น
แก่ตน...................ยึดผล ประโยชน์ ตอบแทน
๏ อย่าหมาย ได้หวัง
พึ่งแม้...........พ่อ-แม่-เมีย-ผัว ฯลฯ ทั่ว ; แม้น
คิดเห็น
แก่ได้ ใจแกร็น..................ขาดแคลน ศีลธรรม นำพา
๏ " จงมี ตนเป็น ที่พึ่ง
"................คำซึ่ง พุทธพาท ศาสนา
" จงพึ่ง พระธรรม "
สัมมา...............ปฏิบัติ บูชา ตลอดไป
๏ จะมี ชีวิต
ชิตชาติ......................จะปราศ จากทุกข์ สุขใส(ชิต=มีชัยชนะ)
จะเหมือน
ร่มโพ ร่มไทร..................ปรกให้ ไร้ร้อน ย้อนเย็น ฯ
๓ พฤศจิกายน
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น