ดอกไม้ชีวิต : กลอนคติสอนใจ
๏ ชีวิต พิศวัย พาให้นึก................รู้สึก
ลึกซึ้ง ถึงแผกผัน
ของห้วง วิถี
แห่งชีวัน...................ประดุจ พฤกษ์สัณฑ์ พรรณนา
๏ วัยเยาว์ ราวดอก
บุปผาตูม.........อวบอูม สังขาร เสาะหรรษา
เริ่มต้น
ฝึกหัด พัฒนา....................ยังไร้ ปัญญา และค่าคุณ
๏ วัยรุ่น ดุจดอก
ไม้แรกแย้ม..........แต่งแต้ม โลกา โสภาสุนทร์
ยังอ่อน
ต่อโลกย์ อกละมุน.............ดรุณ สุนทรีย์ สิริชน
๏ วัยหนุ่ม วัยสาว ราวดอกบาน.......สำราญ แสวง พลิกแพลงผล
ประสบ
การณ์สอน ยอกย้อนยล........เห็นเหตุ เห็นสนธิ์ กลสัจจา
๏ วัยของ ผู้ใหญ่
ไม่สะสวย............เปรียบด้วย ดอกไม้ กลายผลา
ก่อคุณ มากมาย
ในกรรมา................ตระหนัก มรรคา แห่งความจริง
๏ เหี่ยวแห้ง ผลไม้ ใกล้หลุดร่วง......ดุจช่วง ชรา สรรพาสิ่ง
ไม่สวย ใสสด
ไม่โลดลิง....................ยามนิ่ง ยิ่งดู หดหู่ใจ
๏ ผลไม้ เมื่อหลุด
คือจุติ................เข้าสู่ วิถี ชีวิตใหม่
แตกกิ่ง สาขา
เติบกล้าไกร...............ออกดอก ผลไป ตามวัยวัฏฏ์
๏ วัยเยาว์ เขลาโง่
ด้วยโมหะ...........หากพละ มากท้น ซนถนัด
เรียนรู้
ดูง่าย ดายพิพัฒน์..................เร่งฝึก เร่งรัด ศรัทธาเรียน
๏ วัยรุ่น มองโลก
แสนสดสวย..........แต่ด้วย อ่อนหัด มักพลาดเพี้ยน
อย่าผลี
อย่าผลาม บุ่มบ่ามเบียน........สร้างฝัน สรรค์เขียน สู่เธียรคน
๏ วัยหนุ่ม วัยสาว เอาใจใส่..............ระเบียบ วินัย และกุศล
หลากสิ่ง
ล่อใจ ให้อดทน..................อย่ารน หาที่ มีโทษทัณฑ์
๏ ความสวย ความใส ที่หายไป.........ชีวิต ผู้ใหญ่ ไม่อัดอั้น
ความรู้
เข้าใจ ในชีวัน.......................คือคุณ อนันต์ สรรค์สุขวัย
๏ ในวัย ชรา
จงละลด......................อุปาทาน ให้หมด จักสดใส
ความดี ที่ทำ
จำเริญใจ......................จนใกล้ วันจบ สงบเอย ฯ
๓๐ มิถุนายน
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น