นิยายข้าว
-ชาวนา-ควาย : กาพย์ฉบัง ๑๖
๏ เสียงฝนพรำคือคำขาน................แห่งวัสสะวาร(วัสสะ=ฤดูฝน)
เปรียบปานดนตรีที่อ่อนทุ้ม
๏ ล่วงสู่ฤดูมรสุม..............คันนาชอุ่ม
ปกคลุมด้วยหญ้าขจี
๏ ท้องนาน้ำขังยังมิมี.............ชาวนาวันนี้
ใช้วิธีหว่านคร้านปักดำ
๏ จ้างรถไถแทนควายทำ...............ไถนาตระตรำ
ล้ำสมัยไม่เหมือนอดีต
๏ ลงแขกแรกนาจารีต...............ทำนาประณีต
มิดหายไปจากชนบท
๏ หลากสารเคมีฉีดรด...............ทุกหยาดทุกหยด
ปรากฏเป็นข้าวเรากิน
๏ ตกค้างอยู่กลางธรณิน................ชีพลับดับสิ้น
อินทรีย์สารพลันเสื่อมสูญ
๏ รวงยังไม่สุกสมบูรณ์...............รอช้าอาดูร
รถเกี่ยวข้าวเหมาเกี่ยวไป
๏ ข้าวชื้น-อ่อนป้อนถุงใส่...............เร็วสรรพฉับไว
รีบขนไปขายโรงสี
๏ รวงข้าวสีทองของกวี...............ท่ามกลางสางสุรีย์
บัดนี้มีแต่ในนิยาย
๏ ชาวนาชอบความสุขสบาย................หาเงินจับจ่าย
หาได้เห็นใจคนกิน
๏ " คุณข้าวชาวนา " ครายิน..............." ควายทุย-โคลนดิน "
ถูกฝนรินชะละลายเลือน
ฯ
๒๔ มิถุนายน
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น