แค่...คำคน : กลอนคติชีวิต(โคลงสี่สุภาพ)
๑. เมฆาขจายจรดฟ้า..............ประจิม
คลุมขอบ นภาริม....................ล่วงแล้ว
เหมือนกันประหนึ่งพิมพ์...........จากแม่
เดียวนา
สีหม่นเทาเปล่าแพร้ว..............กลุ่มก้อนกระบวน
ฯ
๒. ครึ้มคามยามบ่ายคล้อย.........คืบคลาน
ฉงนจิตพิสดาร.......................เนื่องแท้
กลางเหมันตกาล....................หนาวกร่อน
อากาศประหลาดแล้.................อบอ้าวราวร้อน
ฯ
๓. อุตุฯพยากรณ์กล้า.................จะหนาว
ฟังสู่จู่ๆหาว.............................เหียนให้
ธรรมชาติสุดจะสาว...................สัจจะ
?
ฤาว่าคนล้นไคล้........................ต่ำไร้มาตรฐาน
?(ไคล้=เล่ห์กล)
๔. ผลงานอย่าเชื่อข้อ..................ตัดสิน
คนหลากมานโฉดฉิน..................ถ่อยแท้
อคติพิจารณ์จินต์........................สับปลับ
ทรามต่ำคำคดแม้........................สัจจ์แจ้งซอนอาย
ฯ
๕. ทำดีจงอย่าได้.........................ถือสา
คำติฉินนินทา..............................ว่าร้าย
ปากคนดั่งสุขา.............................สกปรก
ใจดั่งสุสานคล้าย..........................ป่าช้าประมาณ
ฯ
๖. กรรมก่อขออิงอ้าง......................ศีลธรรม
การย์ก่อวิทยานำ...........................เปรียบรู้
ดีก่อบ่สนคำ..................................แคะค่อน
บุญก่อ กุศลสู้.................................สืบแม้มรณา
ฯ
๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น