อย่าหลงตัวเอง : กลอนคติสอนใจ
๏ ปางข้างขึ้น แปดค่ำ
ยามเหมันต์ รุจีจันทร์ บันดล สกลไสว
ดาริกา รัศมี ด้อยวิไล อยู่ภายใต้ สายแสง
แห่งจันทร
๏ นภากาศ ปราศเมฆ วิเวกแม้น พิรุณแร้น
นิศาชล ระคนสร(นิศาชล=น้ำค้าง)
หยาดน้ำค้าง พร่างพรู
ดูอาทร แก่ดินดอน ก้อนหิน
ติณพรรณ
๏ รัชนี มีดาว สกาวพร่าง แสงสว่าง ยังแพ้
ยามแขสรรค์
ผิว่าแม้น แร้นสว่าง
เท่ากลางวัน รังสิมันต์ บรรเจิด
เพริศนภา
๏ ทำสิ่งใด สัมฤทธิ์ จิตประสงค์ ชวนให้หลง ตนเลิศ
ประเสริฐหรา
ยิ่งแม้นมี อำนาจ
อาชญา วาสนา พาหลง ทะนงตน
๏ ตราบเมื่อกฎ แห่งกรรม มาทำให้ ต้องชดใช้ ชั่วช้า
อกุศล
ตกระกำ ลำบาก
กระชากชนม์ ตราบสิ้นหน จนตรอก
ยอกฤทัย
๏ จึงสำนึก ตรึกนอง ตรองตระหนัก ตนต่ำต้อย ด้อยนัก
ศักดาไร้
ที่ผ่านมา กระทำ
กรรมบาปใด ข้องคืนให้ หลายเท่า
เร่าทวี ฯ
๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น