ดอก คูน : กลอนคติสอนใจวัยเรียน (กลอนแปด)
๏ มองต้นคูน ที่ปลูก ถูกถนอม ทำรั้วล้อม พร้อมรด
น้ำสดใส
คอยคลี่แตก แยกบาน
ก้านแบ่งใบ ทรงสูงใหญ่ ไวโต
เติบโอฬาร
๏ เจ้าไม่มี ทีท่า ว่าจะท้อ ยืนสู้ต่อ ลมแดด
พัดแผดผลาญ
ห่าสายฝน โหนใบ
เยาว์วัยวาร โอนอ่อนข้อ ต่อต้าน
ตั้งทานทน
๏ ทวนกว่าปี ที่ปลูก อย่างผูกพัน ถึงวสันต์ วันสู่
บรรลุผล
ช่อดอกแรก แหวกบาน
กาลวิกล ในหน้าฝน สัมฤทธิ์
ผิดฤดู
๏ เป็นช่อเดียว เปลี่ยวดาย ท่ามใบเขียว ก้านเล็กเรียว
เกี่ยวรุม กลุ่มดอกหรู
รวมบาน-ตูม ชุมช่อ
รอชื่นชู เหลืองอ่อนพรู
พราวพรั่ง ช่างงามพี
๏ คิดใคร่ครวญ ชวนค้น ชี้คนบ้าง เติบโตใหญ่ ใช่ต่าง
สร้างสรรค์ศรี
พ่อและแม่ เลี้ยงดู
ชูชีวี กล่าวนับมี กี่คน
สนใจคำ(สอน)
๏ ในวัยเรียน เพียรพาก รักความรู้ ต้องไม่ออก
นอกลู่ สู้สัตย์ถัมภ์ (ถัมภ์=หลัก)
คงสุจริต คิดดี
มีศีลธรรม ควรคูณค้ำ งามคล้าย
ไม้คูนเอย ฯ
๑๗ กรกฎาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น