ตกลงมา เถิดฝน : กลอนจรรโลงใจ (กาพย์ยานี ๑๑)
๏ ศศิน มาสิ้นแสง..............เมฆาแฝง
ร่ายแรงฝน
กราดชัฏ
เกรี้ยวสาดชล...........ราตรีหม่น มืดหมองมัว
๏ ยินเพียง เสียงฝนพรำ.......ทั้งคืนค่ำ
ร่ำรินรั่ว
ละออง
ต้องเนื้อตัว.................ในห้องหับ นอนหลับตา
๏ ตกมา เถิดฟ้าฝน..............ข้าจะทน
จนอุษา
สัตสี
สุริยา............................ทอ นภา ทาสายรุ้ง(สัต=งาม)
๏ จะรอ จนช่อไม้................บานสดใส
ให้เฟื่องฟุ้ง
เดินเที่ยว
เหลียวท้องทุ่ง...........พนาไพร ขจายขจี
๏ บางครา ชะตาคน...............ปัญหาล้น
ปนยากลี้
ทุกข์ย่ำ
ระกำยี.........................อุปสรรค ขวากหนักเนา
๏ โรคภัย รุมกรายกล้ำ............ศัตรูซ้ำ
ชอกช้ำเศร้า
สูญเสีย
เหลือเปลี้ยเปลา.............มิลดน้อย ทยอยเนือง
๏ แรงใจ
จะไม่หมด.................อุตส่าห์ปลด ปัญหาเปลื้อง
อดทน
จนยากเยื้อง.....................ก็ยังสู้ เชิดชูชนม์
๏ ศรัทธา ในความดี..................สุจริตมี
นิรมล
ด้วยแสง
แรงกุศล........................จะดลให้ บั้นปลายดี ฯ
๙ มิถุนายน ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น