แบ่งชั้นวรรณะ วิถี อวิชชา : กลอนคติเตือนใจ
๏ เอื้องดอยเกาะ
ละเมาะไม้.................ยอดสูงใหญ่ ในสิงขร
แย้มดอกงาม
ยามแดดรอน.....................กลีบไหวอ่อน ตอนลมชาย
๏ คนยก ว่า
เป็นราชินี..........................แห่งมาลี มีมวลหลาย
เดียดดอกหญ้า
สามานย์ดาย....................ต้อยต่ำคล้าย ไร้ค่าทราม
๏ ดอกหญ้าดู
มิใยดี............................ต่อท่าที ที่เหยียดหยาม
ดอกกล้วยไม้
ไม่หลงลาม........................ตามมารยา โมหะวิธี
๏
ทรัพย์-ยศถา-บรรดาศักดิ์...................คนแยงลักษณ์ แยกศักดิ์ศรี
จิตผยอง
คลองโลกีย์..............................ฤดีตาม ลามตัณหา
๏
กาม-ภาวะ-วิภาวะ.............................คือจรณะ อวิชชา
จิตใจปลง
หลงอัตตา...............................ปรารถนา ประสาคน
๏ สร้างชนชั้น
สรรค์วรรณะ.....................จินตนา สามานย์สนธิ์
เหยียดหยามเขา
ไม่เท่าตน........................ยกตัวพ้น คนธรรมดา
๏ แบ่งชนชั้น
ฉันสูงส่ง............................แยกดำรง เผ่าพงศา
เดียดเขาต่ำ
ทรามไร้ค่า.............................ประหนึ่งว่า ฟ้ากับดิน
๏ ไม่รู้ตัว
โฉดชั่วติด...............................เมามัวคิด มิจฉาถวิล
หัวใจหยาบ
บาปมลทิน...............................ทรามชีวิน ต่ำอินทรีย์
๏ ค่านิยม
คนสมยอม...............................ก้มหัวน้อม ค้อมบัดสี
จะยังอยู่
คู่โลกีย์.........................................ยงวิถี อวิชชา ฯ
๒๕ พฤษภาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น