ความเดือดร้อน(โลกร้อน) : กลอนคติสอนใจ
(ฉันทลักษณ์ที่ผมคิดประดิษฐ์ขึ้นเอง)
๏ ร้อนร้าว............อากาศ
อบอ้าว ผ่าวร้อน
ดินดอน............สะท้อน ไอเรื่อ เหนือดิน
สินธุ................ระอุจนแห้ง แล้งสินธุ์
กายินทร์...........ร้อนเดือด เหือดสิ้น ภินท์กาย
๏ หมู่เมฆ.............สรรค์เสก
เมฆคล้ำ ล้ำหมู่
คล้ายดู.............พายุ สู่มา ประทุคล้าย
สายฝน.............รอจน ใจร้อน ค่อนสาย
สุดท้าย.............เมฆคลาย หายร้าง ห่างสุด
๏ โลกร้อน............สะท้อน
สมดุล สูญโลก
ผุดโศก.............วิโยค เดือดร้อน ย้อนผุด
มนุษย์...............ยุดโลก โชกช้ำ น้ำมือมนุษย์
ไม่หยุด..............จะหลุด ทุกขา ห่อนหาไม่
๏ เหมือนกัน...........ชีวัน ปัญหา ว่าเหมือน
ใจเบือน..............เลือนจิต คิดเหตุ สังเวชใจ
ใคร่ครวญ............กรรมเก่า เขลาถ้วน ครวญใคร่
ดูให้....................ได้เห็น
เหตุ->ผล ค้นดู
๏ แก้ไข..................นิสสัย
ใจคอ รอแก้
รู้แค่.....................ตามแต่ เงื่อนไข ให้รู้
ชูเชิด...................ประเสริฐ กุศล ชนม์ชู
หมายสู่.................อย่าอยู่ อย่างย้อน
ทุกข์ร้อนเอย ฯ
๒ พฤษภาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น