กาพย์ยานี ๑๑ : ขอบฟ้า...ขอบชีวี
ท้องฟ้า อลังการ แสนไพศาล มหันต์สรวง
เบิ่งตา มนาตวง จนสุดนอบ ณ ขอบน้ำ
ทะเล ทะลักสาด กระทบหาด มิขาดซ้ำ
สุดตา สมุทรตรำ บรรจบกรอบ ขอบนภา
ไตร่ตรอง มองไม่ข้าม หลังขอบน้ำ หลามขอบฟ้า
ตริตรอง มองชีวา ให้เวิ้งว้าง มิต่างกัน
เกิดมา มุ่งหน้าแก่ เจ็บป้อแป้ แลอาสัญ
ดิ้นรน ทนทุกวัน สืบสังสาร ชีวันชน
ทำไม ต้องเกิดมา ? เพื่อชรา น่าฉงน
ตายไป ไร้ตัวตน ดั่งสูญสรรพ หายลับเฮย
คิดสรรค์ ก่อการทราม มุ่งหน้าทำ ตามใจเฉย
เพื่อผล แก่ตนเอย ที่สุดท้าย ไร้สิ้นตน
บุญทำ เลวทรามก่อ วิบากต่อ รอรับผล
เชื่อมี ไม่กี่คน จึงก่อบาป นับอนันต์
ขอบฟ้า ระขอบน้ำ มองเห็นความ ล้ำแก่นสรรค์
สัญญี ขอบชีวัน อนิจจัง อนัตตา ฯ
๔ สิงหาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น