กลอนเปล่า : เปลี่ยนใจ..เปลี่ยนไป..เปลี่ยนรัก..
เมื่อเธอเปลี่ยนใจ..
เพื่อไปมีคนใหม่...
จากไป...จากกลาย ไม่อยู่ให้ฉันได้กอด..
เพื่อไปทอดกาย...
ให้ใครอื่นได้ชื่นเชย..
โอ้...ใจเจ้าเอ๋ย...
เฝ้าเอ่ยคำ..พร่ำบอกกับตัวเอง..
อย่าได้เคร่งเครียด...
อย่าเกลียดหรือโกรธ
เพราะมันไม่มีประโยชน์
ขอได้โปรด...
อย่าไปอาลัยและมีเยื่อใย
ต่อใครที่ไม่ควรเจอ...
ก็แค่คนที่เคยกอดมาเสมอ...
เมื่อไม่มีใจให้กัน กายนั้นก็พลันเป็นฝันเพ้อ...
ปวดใจทำไมนะเออ...
เมื่อเธอเปลี่ยนไป ไม่นำพา..
เมื่อเธอเลือกที่จะมีคนใหม่..
เราก็กลายเป็น....คนมีอิสระ...
โลกกว้างใหญ่..ไกลนักหนา..
อย่าเสียเวลาครวญคร่ำรำพัน...
ราตรีมิสิ้นแสงดาว...
กลางหาวมิไร้ดวงจันทร์
แม้แต่กลางวัน....
สุริยันไม่เคยผันผาย...
ฉันจะเปิดหัวใจ..
เปิดออกไปให้กว้าง...ดั่งท้องนภา
ส่องมองดูหล้า ...
เพื่อแสวงหา...ใคร...
ผู้มีใจรัก...
รักจริง...
ใครคนนั้นที่ฉันจะรัก..
ใครคนนั้นที่ฉันจัก..ทะนุถนอม...ไม่ยอมทิ้ง
ใครคนนั้นที่ฉันยอม...ทุกๆสิ่ง
ด้วยความจริงใจ...
และพร้อมมอบกาย...
ชิดใกล้ให้อิงแอบ...
ฉันแทบจะรอต่อไปไม่ไหว...
ก็ในเมื่อวันนี้ ฉันไร้ใคร...
ที่จะให้กายได้แนบชิด...
ฉันเปลี่ยวเหงา...
ร้าวราน ครั่นดวงจิต..
แต่คิดว่าคงจะไม่นาน...
ในเมื่อโลกนั้น...
ไม่ปิดกั้นใคร..ผู้ไร้รัก
คงมีสักคน ...
ที่สนใจใฝ่มีรัก...
รักที่สดใส...
รักที่ผลิ..ดอกและออกผล เป็นความสุข
เราสองจะป้องปลูก
ให้เติบโตเป็นต้นรักที่สุกใส
แผ่กว้างอย่างยิ่งใหญ่
ให้ใจเราได้ใช้เป็นร่มเงาแห่งชีวิตคู่...
แล้วเราสองจะครองอยู่..
อยู่ร่วมกัน
ให้ยืนนานปานตะวันและจันทรา...
ที่อยู่คู่แผ่นฟ้า..
และผืนพสุธา..
ตลอดกาลนาน....ฯ
๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น