กลอนสี่ : รักเดียวดาย ใน เงามืดดำ
อยู่คอย หงอยเหงา ในเงา มืดดำ
จนตรอก ชอกช้ำ ระกำ ทรวงใน
ปวดร้าว หนาวเหน็บ เจ็บล้น จนใจ
แสนเปลี่ยว เดียวใด ไม่มีใคร สักคน
เธอทิ้ง ฉันไว้ ในความ สับสน
ฉันแสน มืดมน ทุกข์ท้น ทรมาน
เธอรัก ฉันไหม ? หรือไม่ ต้องการ ?
ใยปล่อย ให้พล่าน คิดอ่าน เอาเอง ?
บอกฉัน สักคำ อย่าทำ ขรึมเคร่ง
เท่ากับ ข่มเหง ไม่เกรง บาปกรรม
ฉันมอบ ทุกสิ่ง จริงใจ ทุกคำ
เธอกลับ มองกล้ำ เหยียบย่ำ น้ำใจ
เธอไม่ แยแส แคร์ฉัน ใช่ไหม ?
จึงทิ้ง ฉันไว้ ให้อยู่ ดายเดียว
ฉันทุกข์ เท่าไร ? เธอไม่ แลเหลียว
น้อยใจ นักเชียว แห้งเหี่ยว อุรา
มีรัก ทั้งที เหมือนไม่ มีค่า
ซวนเซ เหว่ว้า อ่อนล้า ร่วงโรย
ใจจ่อม ตรอมตรม ห่มไห้ หาโหย
ชีวิต อิดโรย อยากโบย บินไป
บินสู่ ขอบฟ้า หาความ สดใส
ทิ้งทุก สิ่งไป ไม่หวน คืนคอน ฯ
๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น