กลอนรัก : ยารัก...รักษา....โรคใจ
ยามสลด หดหู่ กอดคู่เคล้า หัวใจเศร้า เหงาหด ค่อยลดหาย
น้องนั่งตัก ฝากจูบ พี่ลูบกาย อกอ่อนไหว อายผ่าว เร้ารัญจวน
ที่พลั้งพลาด บาดใจ อภัยเถิด มิได้เกิด อกุศล กมลผวน
ความสัตย์ซื่อ ถือมั่น รักนานนวล เพียงจิตรวน ป่วนป่วย ด้วยโง่งม
เมื่อแก้วตา ให้อภัย ใจพลันผ่อง อวลละออง รองเรือง ประเทืองถม
รักขับไล่ คลายเคือง กระเตื้องตรม ล้างรสขม อารมณ์ขุ่น มุ่นหมกเมา
ชื่นใจจัง แม้ยัง วังเวงไหว ยามขวัญใจ ใกล้ชิด ปิดหงอยเหงา
เรื่องรันทด ปลดเปลื้อง เป็นเรื่องเบา ความซึมเศร้า ร้าวรอย ค่อยลางเลือน
คนรักใกล้ ได้ชิด สนิทแนบ ใจรักแอบ แทบนาน สวรรค์เหมือน
กายรักกอด พลอดดาว พราวถึงเดือน ความรักเยือน เลือนวาร ดั่งฝันไป
อารมณ์รัก ถักทอ รอไรเล่า ใจชุ่มราว เช้าตรู่ ซู่สดใส
อารมณ์ร้อย ย้อยหยด ปลดกายใจ โบยบินไป ใกล้ฟ้า เมฆาโจม
ประคองมือ ถือแขน แทนคำรัก ประคองพักตร์ ฝากจูบ ลูบชวนโฉม
ประคองร่าง นั่งใกล้ กายเล้าโลม ประคองโน้ม สมนวล ล้วนงามตา
พิศวาส มัดจิต ติดใจรส เคยเคืองโกรธ ลดคลาย ไม่ถือสา
ทิฏฐิดับ ลับม้วย ด้วยกามา เสมือนยา รักษาใจ ไร้ระทม
ความรักมี อิทธิฤทธิ์ พิชิตโรค ความเศร้าโศก อกหัก หนักทรวงสม
ดับสิ้นได้ ด้วยรัก ดักอารมณ์ ใจชโลม พรมให้ แผลหายเอย ฯ
๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น