กลอนรัก : เสียดาย จน ไม่เสียดาย
เสียดาย...เสียดายความรัก ที่มอบให้ คนไม่ รักกัน
ใจสุดแสน...แร้น...ทรทัณฑ์ ทุกกาล...ครั้นคิดว่า เธอไม่รัก
เสียดาย...เสียดายเวลา ที่อุตส่าห์ สละ...อย่างหนัก
ใจฉัน ปานโดน ใครผลัก พลัดพราก จากฟ้า...สู่ดิน
เสียดาย...เสียดายความดี ที่ฉันพลี มี...ไม่สิ้น
ใจเธอ มารยา ชาชิน เหมือนลิ้น ไม่รู้ รสหวาน
เสียดาย...ในความรู้สึก ซึ้งลึก ผนึกใน...ใจนาน
แตกสลาย ย่อยยับ อัปการ เธอบั่น ไม่มี...เยื่อใย
เสียดาย...ในความสัตย์ซื่อ ฉันถือ ด้วยมือ...สะอาดใส
เธอเหยียบ ย่ำมัน ทันใด ทั้งที่ฉันได้ รักษา...มานาน
เสียดาย...ในมิตรภาพ เคยซาบ อาบทรวง...ล่วงศานติ์
เธอเห็น เป็นเรื่อง รำคาญ ทั้งที่ฉัน กลั่นมัน...จากใจ
เสียดาย...ในความห่วงหา ทุกเวลา ไม่มี...เงื่อนไข
เธอเห็น เป็นสิ่ง งมไง(งาย) ไม่จับใจ อาลัย...จืดจาง
เสียดาย...ความละเอียดอ่อน ที่ป้อน ให้คน...หยาบ...กระด้าง
ให้ไป ให้เธอ ทิ้งขว้าง มันช่าง...ไร้ค่า พาที
เสียดาย...สติปัญญา ที่ให้ คนไร้...ปัญญา...สติ
เสียดาย...ทุกสิ่งทุกอย่าง ต่างตั้งใจ ใฝ่...ตรองตรึก
เสียดาย ในยาม รำลึก รู้สึก เสียดาย...เสียไป
เธอช่าง...ใจดำอำมหิต ทำชีวิต ฉันพัง (ความ)หวังไหม้
เธอมัน ไม่มี หัวใจ ทำร้าย ฉันยับ...อับจน
ฉันจะ...ทนเธอทำไม ? ในเมื่อใจ เธอมัน...มืดมน
ฝืนไป ย่อมไร้ เหตุผล สู้ถอนตน พ้น...จากเธอ
วันนี้...ฉันไม่เสียดาย ที่ตัดใจ...ไม่หมายเจอ
จิตใจ สบาย เสมอ ไม่มีเธอ อยู่กวน...หัวใจ ฯ
๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น