สู่จุดสูงสุดแห่งพัฒนาการ
: โคลงสี่สุภาพ
๑.
ความสุขจากการลิ้ม........................ลองรส
กามารมณ์กำหนด...........................คู่หล้า
เพื่อจูงใจสัตว์จด-...........................จ่อสู่
อยู่แพร่พันธุ์มุ่งหน้า.........................มิให้ขาดสูญฯ
๒.
ความหมกมุ่น(ในกาม)เห็นได้............ในสัตว์
อำนาจแห่งกำหนัด..........................เกินต้าน
ทุ่มเทถึงกับประหัต..........................ประหาร
สัญชาตญาณพลุ่งผล้าน(พล่าน).........ดุจน้ำเดือดดลฯ
๓.
บรรพชนยุคคนถ้ำ............................คนดง
สืบเผ่าพันธุ์อยู่คง.............................สัตว์คล้าย
วิถีชีวะดำรง....................................ดั่งสัตว์
ค่อยพัฒนาลดร้าย............................(ป่า)เถื่อนน้อยตามกาลฯ
๔.
เกิดปัญญาสรรสร้าง.........................วัฒนธรรม
ประเพณีนิยมนำ...............................ชีพเอื้อ
ประสบการณ์จดจำ............................ประโยชน์
และโทษบทเรียนเกื้อ.........................เรียนรู้-จัดแจงฯ
๕.
เปลี่ยนแปลงสัตว์ป่าไซร้....................เป็นมนุษย์
(หมายถึงผู้มี)จิตใจสูงมีวุ(ฒ)...............ฒิล้ำ-
เลิศเหนือดิรัจฉานรุด..........................รุ่งโรจน์
ปราโมทย์ประเสริฐค้ำ.........................ก้าวหน้าสุขสบายฯ
๖.
ปราชญ์ขวนขวายจนรู้........................สัจธรรม
(เพราะ)กองกิเลสที่ครอบงำ.................จิตไว้
จึงมีดวงตาดำ...................................มืดบอด
ปลอดปวงกิเลสไซร้...........................ย่อมได้ปัญญาฯ
๗.
กามารมณ์ต่ำช้า...............................ประจักษ์
ผูกสัตว์ในวัฏจักร................................เกิด-ม้วย
กามาพจรจัก......................................พึงหยุด
จึงหลุดโลกีย์ท้วย...............................สลัดพ้นทรมานฯ
จึงหลุดโลกีย์ท้วย...............................สลัดพ้นทรมานฯ
๘.
นิพพานเป็นเป้าหมาย.........................พุทธะ
ศาสนาแห่งอริยะ.................................เลิศล้ำ
มุ่งความมีชัยชนะ................................เหนือกิเลส
เจตนาหนึ่งเดียวย้ำ..............................หยุดสิ้นสงสารฯ
๒๐ มิถุนายน ๒๕๖๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น