หยุดความทุกข์ : กลอนเจ็ด
๏ การหา เพื่อให้
หัวใจอิ่ม......................เปรมปริ่ม เสมอ ตามเพ้อฝัน
เป็นภา ระที่
ไม่มีวัน..............................กระทำ สำคัญ บาลบริบูรณ์
๏ หัวใจ หมายมั่น (มั่ง)มีลานรน................บันดล มนา
สุขะสูญ
กำเนิด
เกิดกล้า กาลอาดูร......................เพิ่มพูน พิไล ให้ชีวี(พิไล=ความย่อยยับ)
๏ มัวแต่ ไตร่ตรอง ของประสงค์................จำนง คงใคร่
ไม่ลดลี้
ทำลาย ทำนอง
ของสุนทรีย์....................ไม่มี สติ และปัญญา
๏ (ความ)อยากได้ ไม่มี ที่สิ้นสุด...............ไม่หยุด
ขันแข่ง แสวงหา
ช่วงชิง วิ่งไล่
ไร้เลิกรา............................ย่อมพา ผจญ อกุศลธรรม
๏ วิธี ที่ถูก
ต้องวิริยะ...............................ลดละ กระสัน ตัณหาส่ำ
อย่าปล่อย โลกีย์
มาชี้นำ.........................ก่อกรรม ทำตน หม่นหมองใจ
๏ อย่าหา ให้เกิน
การจำเป็น.....................(จะ)อยู่เย็น เพ็ญพัฒน์ นิรัติศัย(เพ็ญ=เต็ม)
เมื่อพอ ก็อิ่ม
ปริ่มเปรมใจ.........................โดยไม่ ใฝ่ฝัน พลุ่งพล่านเพียง
๏ การไม่ ยึดมั่น
ถือมั่นหมาย.....................ผ่อนคลาย คำนึง พึงพอเยี่ยง
กำหนด อดทน
กระมลเมียง......................(สิ)สุกใส ไล่เลียง อย่างเที่ยงธรรม
๏ หยุดอยาก มาก(มี)ได้
ไม่พะวง................ลดละ (สิ่ง)ประสงค์ ปลงคิดคล่ำ(คล่ำ=สับสน,มาก)
(ความ)อาดูร สูญสลาย
คลายระกำ.............หมั่นทำ นำสุข สิ้นทุกข์ทวยฯ
๒ มิถุนายน ๒๕๖๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น