รักวัยเรียน :
กลอนสอนลูกสาว(กลอนแปด)
๏ โอ้เจ้ายอด เยาวมาลย์
ขวัญใจพ่อ................ปีนี้ก็ ล่วงก้าว เป็นสาวสวย
วัยดรุณ สุนทรีย์
ฤดีรวย................................เต็มเปี่ยมด้วย อำนาจ สัญชาตญาณ
๏ คือแรงหลัก ผลักดัน
ผันชีวิต.......................ให้ครุ่นคิด มิตรใคร่ ใจผสาน
โลกผจญ คนเดียว
เปลี่ยวเปล่ามาน................จึงต้องการ คนรัก ภักดิ์เคลียคลอ
๏ (แต่)อย่าลืมตรอง สัจจา
จากสารทิศ.............ถึงธรรมชาติ ชีวิต ใกล้ชิดหนอ
ไม่มีใคร อยากเฝ้า
พะเน้าพะนอ......................ตามประจบ สอพลอ(เรา) ตลอดเวลา
๏ แรกอยากจะ ชนะใจ
ตามใจ(เรา)หมด............ทั้งโป้ปด ปิดบัง พรางปัญหา
มิให้เรา ล่วงรู้
เล่ห์มารยา...............................สร้างภาพลักษณ์ หลอกตา ว่าเลิศเลอ
๏ คนหาใช่ สัตว์ที่
มีรักเดียว............................มักใจคด ลดเลี้ยว เชี่ยวเสมอ
คนที่มี ศีลธรรม
ลำบากเจอ.............................แม้แต่พระ ถ้าเผลอ ทำเลอะเลือน
๏ คนต้องกิน ต้องใช้
ใคร่ทรัพยา.......................ต้องเชี่ยวชาญ ปรีชา เหนือกว่าเพื่อน
จึงอยู่รอด ปลอดภัย
ไม่กระเทือน......................ในโลกา ป่าเถื่อน เกลื่อนธานี
๏ เจ้าจงเร่ง ศึกษา
หาความรู้............................วัยเล่าเรียน เพียรสู้ อุตส่าห์ศรี
รู้แยกแยะ ผิด-ชอบ
กรอบชั่ว-ดี........................จึงจะมี ความพร้อม ป้องเภทภัย
๏ (ความ)รักเป็นเรื่อง ของบุญ
และวาสนา...........ที่ทำมา อดีตชาติ ประสาธน์ไว้(ประสาธน์=ทำให้สำเร็จ)
ปรากฏเช่น เวรกรรม
ตามติดไป........................ทุกชีวา สนองให้ ชดใช้กรรม
๏ มิต้องกลัว ว่าจะไร้
ใครมารัก..........................คนร่วมบุญ คุณจัก ฝักอุปถัมภ์
เจ้าจงกลัว มัวเมา
เขลากระทำ..........................ตกระกำ ลำบาก ทุกข์ยากเทอญฯ
๒๗ มีนาคม ๒๕๖๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น