เหลืออะไรให้ปลาบปลื้มใจ?
: โคลงสี่สุภาพ
๑. ฝนกระหน่ำส่งท้าย........................พรรษา
ส่งสารหนาวจะมา.............................แน่แล้ว?
อากาศเปลี่ยนไปหา(ได้)....................เหมือนอดีต
เฉกจารีตเลิศแพร้ว............................เริ่มร้างชนประสงค์ฯ
๒.
ดำรงไว้ซึ่ง(ความ)โง่.......................งมงาย
โมหะเจิดกระจาย...............................แพร่เชื้อ(เจิด=เชิดชู)
กมลกระวนกระวาย.............................เพาะกิเลส
ปฏิเสธประกอบเกื้อ.............................สรรสร้างกุศลฯ
๓.
กลไกความถูกต้อง..........................ความคิด
อวิชชาพาวิปริต..................................รุกเร้า
เพ่งความชั่วเฉกมิตร............................เยี่ยงฉลาด
ญาติดีทุรชนเย้า..................................คบค้าสมาคมฯ
๔.
ปรารมภ์เพียงผลได้..........................(ต่อหน้า)ต่อตา
เล่ห์ฉลมนตร์มารยาฯลฯ........................เลือกใช้
ไม่มีความเมตตา.................................ทุจริต
กระทั่งคนชิดใกล้................................ยังกล้าหักหลังฯ
๕.
ลำพังเพียงส่วนน้อย..........................(คง)พอทำเนา
(แต่)ที่เห็นคือโลกเรา............................ร่วมคล้าย
คนรุ่นใหม่มัวเมา...................................คิดแคบ
เกลือกแทบเป็นสัตว์ร้าย.........................เพราะเฝ้าเห็นแก่ตัวฯ
๖.
พ่อ-แม่-ลูกไม่ไว้................................ใจกัน
ขาดซึ่งความสัมพันธ์..............................แน่นแฟ้น
หมางเมินจริยธรรม์.................................ปฏิบัติ
มิสัตย์ซื่อถือแม้น...................................หน้าเนื้อใจเสือฯ
๗.
เหลือสิ่งใดให้ปลื้ม.............................เปรมปรีดิ์?
เหมือนคุณค่าชีวี....................................เสื่อมไร้
มีไม่ต่างไม่มี.........................................ตระหนัก
สักแต่อารมณ์ใช้....................................เสือกใต้ตัณหาฯ(เสือก=ไสไป)
๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น