อคติ(ความลำเอียง)๔ : โคลงสี่สุภาพ
๑. เพราะรักผลักจิตพล้ำ..............ลำเอียง
เขาชั่วมัวใจเมียง........................เยี่ยงไร้
ความดีไม่มีเคียง........................ขันส่ง
คงช่วยอวยออดใช้.....................คลั่งไคล้ใจฝัง
ฯ
๒. เพราะชังยังจิตพร้อย..............คอยเห็น
เขาชั่วนิดผิดเบน
.......................เท่าฟ้า
ทำดี(กลับมองว่า)ไม่มี;เหม็น........เมินเบื่อ
คอยเถือค่อนแคะท้า...................ใส่ไคล้ไสเขา
ฯ
๓. เพราะเขลาเอาแต่ต้อย............ติดตาม
เขาสั่งยอมฟังความ.....................เชื่อเค้า
ถูก/ผิดไม่คิดถาม........................งำเหตุ
เจตโง่โมหะเร้า...........................ล่วงเรื้อเถือหัว
ฯ
๔. เพราะกลัวตัวจักต้อง................พานภัย
เขาก่อกรรมทรามไกร...................บ่ายรู้
หลับตาร่วมมือไป........................ใจต่ำ
ผิดช่วยอำนวยทู้.........................เถื่อนค้อมยอมประสม
ฯ
๕. อคติข่มอัตถ์ค้ำ.......................ลำเอียง(อัตถ์=เนื้อความ)
พึงอย่าพิศคิดเพียง......................ผ่องคล้าย
ครอบงำจิตบิดเมียง.....................มืดบอด
ดี/ชั่วมัวมอดร้าย.........................ล่วงล้ำทรามสถุล
ฯ
๖.
เจียรบุญจุนจิตไร้ อคติ
เธียรก่อกรรมดำริ ถิรเรื้อง
สัมมาสะทิฏฐิ ธรรมเที่ยง
สติเคียงสมาธิเยื้อง เนื่องโน้มพรหมพิหาร ฯ
๗.
สมาทานสุจริตค้ำ....................คูณกมล
อย่ายึดถือจริตตน........................เติบอ้าง
กุศลหลักสลักกล........................กรรมก่อ
บ่บังอาจมาดล้าง.........................ถูกต้องคลองธรรมฯ
๘. กิจกรรมกระทำคุ้น....................คลองเข็ญ
บาปส่ำคือกรรมเวร.......................สืบสร้าง
สักวันจักสนองเห็น.......................คืนกลับ
มิลับหายกลายล้าง.......................ดั่งกล้ำลำเอียง ฯ
๗ มิถุนายน ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น