คน คือตัวอันตราย : กลอนเปล่า
๏ โลกนี้มีอันตราย
อย่าประมาทไป
เพียงเผอเรอเมื่อใด
อาจไม่มีชีวิตรอด
๏ ต่อให้มีคนรายรอบเป็นพัน
บ้านช่องไม่อาจป้องกันได้ตลอด
ความเสียหาย-ความตายย่อมถ่ายทอด
อย่างสอดรับกับการกระทำของคน
๏ คนอุตส่าห์ปลีกตัวออกจากสัตว์ป่า
สิ่งปลูกสร้างนานาล้ำหน้าทันสมัย
แต่ทว่าศัตรูตามธรรมชาติ
ไม่สามารถขจัดออกไป
ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ
คนคือตัวอันตรายของคนนั่นเอง
๏ ไม่นับความตายตามอายุขัย
คนนำความเดือดร้อนมาให้ มากกว่าโรคภัยเสียอีก
ยิ่งกว่าอุบัติภัยตามธรรมชาติ
คนสร้างความพินาศแสนสาหัสให้แก่คน
ขัดสนเพราะการปล้น-ชิง-หลอกลวง-ฉ้อฉล-คดโกง-ทุจริตฯลฯ
จนเกิดวิกฤติอยู่เนืองนิตยา
๏ กลางคืนในป่าอันมืดมัว
ยังไม่น่ากลัว เทียบเท่าความชั่วในหัวใจคน
ความชั่วทำให้จิตใจมืดมน
ไม่อาจยลเห็นความถูกต้อง-ความเป็นธรรม
๏ คอยหาช่องทางทำร้าย เบียดเบียนกันและกัน
กฎหมายก็ไม่อาจคุ้มกันพาลผจญ
โดยเฉพาะเมื่อกฎหมายถูกใช้โดยคนโฉดฉล
ยกดุลยพินิจของตนเป็นกฎหมาย
๏ ถึงวิทยาการจะก้าวไกล
เกิดผลิตภัณฑ์ใหม่ๆให้ต้องทึ่ง
แต่คนชั่วก็ทำตัวให้ต้องอึ้ง
ทราบซึ้งถึงสัจแห่งวัฏสงสาร
๏ โลกนี้มิใช่สวรรค์
ชีวิตจริงไม่เหมือนจินตนาการ
สุข-ทุกข์คลุกเคล้าให้เราพบพาน
ตราบกาลนาน...
ตราบกัลป์บรรลัย... ฯ
๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น