ไล่จับจันทร์ : กลอนเจ็ด
๏ สุรีย์ ล่วงลับ
กับขอบฟ้า.................จันทิมา ปรากฏ บทศรี
นภา ฟ้าพรรณ
ครามคราญมี...............ราตรี ชี้ชวน รัญจวนใจ
๏ เอื้อมมือ หมายคว้า จันทราจับ........สองขา
ขยับ วิ่งรับไล่
แม้เร่ง ฝีเท้า
มากเท่าไร.....................จันทร์วับ กลับไม่ ใกล้เข้ามา
๏ มองเห็น เพ็ญเหมือน เขยื้อนหนี......ไม่มี
ทางรมย์ สมปรารถนา
คล้ายความ เป็นจริง
สิ่งสัจจา..............ชีวา ประดุจ รุดล่าจันทร์
๏ (ต่าง)ใคร่ความ มั่นคง จำนงจิต.......ชีวิต
คิดแส่ แค่สุขสันติ์
ไร้ทุกข์ รุกทาบ
ตราบนิรันดร์...............ทำได้ แค่ฝัน วันๆไป
๏ หลากลาน ปัญหา และอุปสรรค........เดี๋ยวหนัก
เดี๋ยวเบา คละเคล้าให้
เหตุเพราะ บ่อยครั้ง
พลั้งพลาดไป.........บางครั้ง ดั่งคล้าย ใครแกล้งเรา
๏ สบสุข สมหวัง
สักครั้งหนึ่ง..............รำพึง สุขใหม่ เพิ่มหลายเท่า
ยิ่งได้ ยิ่งอยาก
มากมายเมา.................เบื่อเก่า เร่าใหม่ คือใจคน
๏ ความอิ่ม ความพอ
ก่อชั่วครู่.............ก่อน(ความ)อยาก กรากกรู อยู่เหลือล้น
(เพราะ)ไล่ตาม ความสุข
จึงทุกข์ทน......คืนกลับ (คือความ)อับจน ข้นชีวิน
๏ หยุดอยาก หยุดไล่
ใคร่ล่าสุข...........ความทุกข์ คลายผ่อน รอนเลือนสิ้น
เมื่อดับ ระหาย
ไร้ราคิน.......................ดวงจินต์ จำรัส พิพัฒน์เอย ฯ
๑๐ กันยายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น