ทุกข์ถ้วนหน้า : กลอนสิ่งแวดล้อม
(ฉันทลักษณ์ที่ผมคิดประดิษฐ์ขึ้นเอง)
๏
....................................................แสงอรุณ รุ่งสาง
ดั่งผ้าไหม
คลี่อ่อนนุ่ม คลุมฟ้า
นภาลัย.....................สีสดใส ใคร่ตื่น มาชื่นชม
๏
.....................................................สกุณา ร่าเริง
บันเทิงสม
เพรียกเพลงร้อง
พร้องร่าย ไพรระงม..........รัญจวนจิต ชิดจม รมย์ฤดี
๏
.....................................................กระเล็นหลง ส่งเสียง
เรียงถี่ๆ
กิ่งก้านไต่ ตาส่อง
ป้องไพรี......................พร้อมท่าที ปรี่ขยับ อย่างฉับไว
๏
.....................................................ลมพัดดิน กลิ่นหญ้า
หอมมาให้
บริสุทธิ์ ผุดผาด
สะอาดไอ.......................จึงจำนง จงใน ไพรพนา
๏
.....................................................(หวัง)ให้อยู่ยง
คงยาม ความเป็นป่า
คู่ปฐพิน ดินแดน
แผ่นนภา........................เพื่อโลกหล้า สมดุล สุนทรทาน
๏
......................................................อย่ามัวหวัง
ตั้งจิต พิษฐาน
(จง)ประกอบด้วย
ความดี+วิชาการ.............สู้ต่อต้าน กระแส แส่ทำลาย
๏
.......................................................(ความ)อยากมั่งมี
ยีย่ำ ทำฉิบหาย
เศรษฐกิจ คิดนำ
ธรรมชาติกลาย.................ดุจจะสาย เกินแก้ แล้โลกา
๏
.......................................................เห็นแก่ตน จนเร้น
เห็นปัญหา
เห็นแก่ได้ โลภมาก
หลากนานา..................(จึง)ไม่เห็นค่า อนาคต หมดสิ้นครัน
๏
........................................................ภัยธรรมชาติ
บัดนี้ ทวีผัน
ภัยมนุษย์ สุดร้าย
ไม่เกรงทัณฑ์...................ทำให้วัน และคืน ขาดรื่นรมย์
๏
........................................................ปัญหาซุก รุกซ้ำ
ระยำถม
มีชีวิต
(แต่)จิต(หวั่น)ไหว ใจกรอมกรม..........ทั่วสังคม สมควร ทุกข์ถ้วนเอย ฯ
๒๓ กันยายน ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น