ประเสริฐ สมเกิดเป็น : กลอนเจ็ด

ประเสริฐ สมเกิดเป็น : กลอนเจ็ด

๏    พายุ ฤดูร้อน ตอนบ่ายวาน           เคลื่อนผ่าน ไพรสณฑ์  ฝนพร่างสาย

พฤกษา พากัน หรรษากาย                ใบหล่น กล่นกระจาย ปรายประดิน

๏    พื้นชุ่ม นุ่มนวล ชวนสัมผัส           รอยพัด ลัดพา กระแสสินธุ์

เกิดร่อง กองชั้น กันโศภิน                  ประคิ่น วินชา วนาลี(ประคิ่นวินชา=บรรจง)

๏    หน้าแล้ง แห้งน้ำ ลำธารขอด         กรวดทอด เกลื่อนธาร ลานหลากสี

น้ำลด หินผุด ดุษณี                          ไม่มี ชีวิต มิดชีวา

๏    แมกมวล ดอกไม้ สยายผลิ           ดำริ พิไล ไพรพงหรา

ร้อนแล้ง แห้งพร่ำ ไม่นำพา                ฝน-หนาว ทุกหน้า ท้าฤดู

๏    ไม่ยอม วิโยค โลกประดับ(หมายถึงดอกไม้)    ไม่คับ ข้องสิทธิ์ คิดอดสู

ไม่หยุด ย่อหย่อน ชรเชิดชู                 ไม่อยู่ ให้ขาด ปราศค่าคุณ(ชร=ลวดลาย)

๏    เป็นคน ปรนเปรอ เห่อหาสุข          คิดขลุก แค่ตน มนสาไถย

โลกจะ ยากจน มิสนใจ                       เกิดใย ไร้ค่า ชาติกาลี

๏    จงควร รู้คิด พิจารณา                   เกิดมา อย่าหัด สิ่งบัดสี

มุ่งมั่น สรรทำ สร้างความดี                   อย่ามี ใจท้อ ต่อลำเค็ญ

๏    ดูอย่าง ดอกไม้ ได้แง่คิด               ชีวิต จิตใจ ใสสุกเห็น

อุตส่าห์ ประเสริฐ สมเกิดเป็น                 เฉกเช่น บุปผา โสภาเทอญ ฯ

๙ พฤษภาคม ๒๕๕๖