ชีวี ที่ไม่พิการ : กลอนคติชีวิต
๏ รุ่งสาง รายทาง ถนน.................หนึ่งคน
นั่งบน รถเข็น
ค่อยถ่อ ล้อไส
ใจเย็น....................มิเร้น ขาลีบ ตีบตาย
๏ มองทาง ข้างหน้า ระวัง..............มือยัง
ไหว้มิตร สหาย
เอ่ยคำ ร่ำรัก
ทักทาย.....................สบาย สบาย อุรา
๏ ชื่นชู อรุ
โณทัย........................แมกไม้ ดอกใหญ่ ใบหญ้า
ฟังเสียง
เพลงสุข์ สกุณา.................รับลม พัดพา พิมล
๏ เหลียวเห็น กระป๋อง กล่องเก่า......ที่เขา
ทิ้งขว้าง ข้างถนน
ก้มเก็บ
เหน็บใกล้ กายตน................ไว้ขาย ให้คน พ่อค้า
๏ แวะเข้า วัดวา
อาราม...................พักตาม ใต้ต้น พฤกษา
เหนื่อยพ่าย
ไหว้พระ ปฏิมา...............บูชา พุทธะ สรณคุณ
๏ ใบหน้า ร่าเริง
กระหยิ่ม.................แย้มยิ้ม ปริ่มเปรม เอมสุนทร์
เหมือนผู้
สุขี มีบุญ...........................แจ่มใส คล้ายอรุณ อุ่นรวี
๏ ไม่มัว เพ่งมอง
สังขาร...................พิการ ราญใจ ไร้ศรี
ไม่หม่น จนยาก
ลำบากมี....................ชีวี ก็มิ พิการ
๏ สะท้อน ย้อนดู
ผู้คน.......................กมล พิกล ผลผลาญ
ล้นรั้น ตัณหา
อุปาทาน.......................ฤดี พิการ บรรลัย
๏ ร่างกาย ไม่ผิด
ปกติ.......................ฐานะ พอมี พิสมัย
แต่บ่ พออก
พอใจ.............................ย่อมไร้ ความสุข ทุกข์ทราม
๏ อย่ามัว เพ่งมอง ครองหม่น..............ยึดตน
ยลคิด ติดคร้าม
โลกมี สิ่งที่
สวยงาม...........................มอบคน พยายาม ทำดี ฯ
๗ พฤษภาคม
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น