๏ นภที่ ครองสีฟ้า.........................................หมู่เมฆา สะอาดขาว
แสงสีทอง ส่องสกาว..................................เช้าวันใหม่ สดใสมี
๏ อากาศเย็น เป็นประโยชน์............................สร้างปราโมทย์ โสตถิศรี(โสตถิ=ความเจริญรุ่งเรือง)
สบายกาย สบายดี......................................โดย(เฉพาะ)ไม่มี กิเลสกวน(ใจ)
๏ ปราณสงบ ประสบสุข..................................ปราศลนลุก เป็นสุขล้วน(ปราณ=ลมหายใจ)
ตัณหาสร่าง ร้างชนวน.................................ความใคร่ครวญ รวนเรลาญ
๏ หฤทัย ไร้ทุจริต...........................................มิหลงผิด มิจฉาหาญ
หยุดพลา อยากทะยาน................................อภิบาล คุณความดี
๏ เมื่อสัมมา ปฏิบัติ.........................................เป็นกิจวัตร ศรัทธ์วิถี
กุศลธรรม นำชีวี..........................................ย่อมไม่มี (ความ)วิตกกังวล
๏ (เกิด)ความผ่อนคลาย ภายภาคหน้า..............ปองชีวา ประสิทธิผล
มิลำบาก หลากทุกข์ทน...............................ไม่อับจน รนทรมาน
๏ ความเบื่อหน่าย ในชาติภพ...........................(ความ)รู้สึกลบ ต่อ(วัฏ)สังสาร
ปรารถนา หานิพพาน...................................สิ้นสุดการ ตาย-เกิดมี
๏ เป็นประณิธาน อันประเสริฐ...........................ผลเลอเลิศ เพราเพริศศรี(ประณิธาน=ความมุ่งมั่นทำตามสิ่งที่ตั้งใจ)
พระพุทธองค์ ทรงชวนชี้..............................ให้ยินดี มีศรัทธาฯ
๒๒ ตุลาคม ๒๕๖๕
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์
[๖๙๒] ดูกรภิกษุ เปรียบเหมือนประทีปน้ำมัน อาศัยน้ำมันและไส้ จึงโพลงอยู่ได้ เพราะสิ้นน้ำมันและไส้นั้น และไม่เติมน้ำมัน และไส้อื่น ย่อมเป็น ประทีปหมดเชื้อ ดับไป ฉันใด ดูกรภิกษุ ฉันนั้นเหมือนกันแล บุคคลนั้นเมื่อ เสวยเวทนามีกายเป็นที่สุด ย่อมรู้สึกว่า กำลังเสวยเวทนามีกายเป็นที่สุด เมื่อ เสวยเวทนามีชีวิตเป็นที่สุด ย่อมรู้สึกว่า กำลังเสวยเวทนามีชีวิตเป็นที่สุด และ รู้สึกว่า เบื้องหน้าแต่สิ้นชีวิต เพราะตายไปแล้ว ความเสวยอารมณ์ทั้งหมดที่ยินดี กันแล้วในโลกนี้แล จักเป็นของสงบ เพราะเหตุนั้น ผู้ถึงพร้อมด้วยความรู้สึก อย่างนี้ ชื่อว่าเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยปัญญาอันเป็นธรรมควรตั้งไว้ในใจอย่างยิ่งประการนี้ ก็ปัญญานี้ คือความรู้ในความสิ้นทุกข์ทั้งปวง เป็นปัญญาอันประเสริฐยิ่ง ความ หลุดพ้นของเขานั้น จัดว่าตั้งอยู่ในสัจจะ เป็นคุณไม่กำเริบ ดูกรภิกษุ เพราะสิ่ง ที่เปล่าประโยชน์เป็นธรรมดา นั้นเท็จ สิ่งที่ไม่เลอะเลือนเป็นธรรมดา ได้แก่ นิพพาน นั้นจริง ฉะนั้น ผู้ถึงพร้อมด้วยสัจจะอย่างนี้ ชื่อว่า เป็นผู้ถึงพร้อมด้วย สัจจะอันเป็นธรรมควรตั้งไว้ในใจอย่างยิ่งประการนี้ ก็สัจจะนี้ คือนิพพาน มีความ ไม่เลอะเลือนเป็นธรรมดา เป็นสัจจะอันประเสริฐยิ่ง อนึ่ง บุคคลนั้นแล ยังไม่ ทราบในกาลก่อน จึงเป็นอันพรั่งพร้อม สมาทานอุปธิเข้าไว้ อุปธิเหล่านั้นเป็นอัน เขาละได้แล้ว ถอนรากขึ้นแล้ว ทำให้เหมือนตาลยอดด้วนแล้ว ถึงความเป็นอีก ไม่ได้ มีความไม่เกิดต่อไปเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้น ผู้ถึงพร้อมด้วยการสละ อย่างนี้ ชื่อว่า เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยจาคะอันเป็นธรรมควรตั้งไว้ในใจอย่างยิ่งประการนี้ ก็จาคะนี้ คือความสละคืนอุปธิทั้งปวง เป็นจาคะอันประเสริฐยิ่ง อนึ่ง บุคคล นั้นแล ยังไม่ทราบในกาลก่อน จึงมีอภิชฌา ฉันทะ ราคะกล้า อาฆาต พยาบาท ความคิดประทุษร้าย อวิชชา ความหลงพร้อม และความหลงงมงาย อกุศลธรรม นั้นๆ เป็นอันเขาละได้แล้ว ถอนรากขึ้นแล้ว ทำให้เหมือนตาลยอดด้วนแล้ว ถึงความเป็นอีกไม่ได้ มีความไม่เกิดต่อไปเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้น ผู้ถึงพร้อมด้วย ความสงบอย่างนี้ ชื่อว่า เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยอุปสมะอันเป็นธรรมควรตั้งไว้ในใจ อย่างยิ่งประการนี้ ก็อุปสมะนี้ คือความเข้าไปสงบราคะ โทสะ โมหะ เป็น อุปสมะอันประเสริฐอย่างยิ่ง ข้อที่เรากล่าวดังนี้ว่า ไม่พึงประมาทปัญญา พึงตาม รักษาสัจจะ พึงเพิ่มพูนจาคะ พึงศึกษาสันติเท่านั้น นั่น เราอาศัยเนื้อความนี้ กล่าวแล้ว ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น