ความคิด-ความรู้-ความเพ้อฝัน : กลอนเปล่า
๏ พิรุณพิไรร่ำตลอดค่ำคืน
ความชุ่มชื้นฟื้นพนา
หลังฟันฝ่ากระแสฝน
เมฆีคลี่คลุมนภดล
สุริยนสิ้นไร้
ไม่สามารถต้านทาน
๏ ความคิด คือ จินตนาการ
อย่าสำคัญว่า
คือ ความรู้
การเก็บรวบรวมสิ่งที่สังเกตเฝ้าดู
เกิด-ปรากฏ-ดำรงอยู่-แปรเปลี่ยนไปฯลฯ
คือเงื่อนไขที่ควรคู่
กับการเป็นความรู้ที่แท้จริง
๏ ความบกพร่องของการสังเกต
การปฏิเสธสิ่งที่มิประสงค์
ค่านิยมผิดๆ
อันสถิตธำรง
การเจาะจงตรงเป้าหมาย
ที่ใคร่คะเนฯลฯ
คือปัจจัยทำให้
หัวใจหันเหไปจากความเป็นจริง
๏ แต่ก็ยังไม่เหลวไหล-เลวร้ายเท่า
ความเป็นคนโง่เขลาเอาแต่ใจ
สรุปอะไร
ตามที่ใคร่-มั่นหมาย-ปรารถนา
ทำอะไรโดยไม่นำพา
ว่าความจริง
คืออย่างไร?
๏ ซึ่งก็คือ
ความเพ้อฝัน
เพราะละเลยคุณธรรม์อันสุกใส
ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
มิใส่ใจ
ทำอะไรอย่างหลงผิด
ชีวิตพัง
๏ ทำอะไร
ไม่รู้จักคิด
การกระทำไม่แก้ไข
เพราะไร้ความคิด
และความเห็นผิดเป็นชอบ
กำกับขอบเขต
คือสาเหตุแห่งวิถีของความด้อยพัฒนา
๏ ชีวิตย่อมเวียนวน
ทนทรมานกับปัญหา
ที่ดูเผินๆก็เหมือนเผชิญโชคชะตา
แต่ถ้ามีสติสัมปชัญญะ
ย่อมจะเข้าใจความจริง
๏ ชีวิตของคนหนึ่งคน
อาจพลิกผันผลสุดท้ายได้ไม่ยาก
แต่ชะตากรรมของชนหมู่มาก
มีอุปสรรคแสนหนักหนา
๏ คุณภาพของคนส่วนใหญ่
ทำให้สังคมดำเนินไปในมรรคา
ที่บางครั้ง
คนส่วนน้อยผู้มีสติปัญญา
ต้องตัดสินใจปลีกตัวออกมา
อย่าเสียเวลาร่วมชะตากรรมฯ
๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น